woźnica

[MIROSŁAW C.]

 

bezgwiezdne niebo 
a kiedy łagodnie 
zaglądasz z ogrodu do moich okien
i srebrzystą smugą 
w codziennym geście łączenia dłoni

 

wsłuchujesz się w bicie serca
od tchnienia do wytchnienia
odrobiną  piękna przez pęknięty sufit
uciekam w przestrzenie
gdzie słychać turkot drewnianych kół

 

tam 
na peryferiach kosmosu
posiwiały od kurzu ojciec
siedzi na bukowej desce
i białym liliom otwiera kielichy
a ja 

 

nie mam żadnych uwag do życia
wierzę 

 

jemu bez granic

 

 

[huzarc]

@MIROSŁAW C.

Ten wiersz z wyczuciem tonu, bez nachalności, ale odwołując się  do przenikliwych gestów tworzy delikatną hiperbolę między intymnością a metafizyką. Obraz czuły, bez sentymentalizmu, apologia czuwania na głos wieczności bez grama pretensjonalności.