Ekshumacja

[Simon Tracy]

Moimi planami. Piekło się wybrukowało.
Moje chęci zginęły w wielkim potopie,
wysokoprocentowej fali.
Moje słowa,

ugrzęzły w pisanych natrętnie
listach i błahych wierszach.
Miłość, ją zamurowałem
w zatęchłej zgnilizną piwnicy bez okien.
Wygodne jest życie samotnika.
Telefon milczy.
Przyjaciele omijają Twój adres,

idąc ku tym,
którzy zastąpili Twe miejsce

przy ich boku.

Ludzka mowa
staje się denerwującym dodatkiem,
letnich, skwarnych minut zmierzchu.
Jak muchy podniecone

do granic szaleństwa,
bzyczące na świeżym zezwłoku psa.
Spęczniałym i sinym

od gazów rozkładu.
Z wywalonym,

spomiędzy rozwartych szczęk, szorstkim jęzorem.
Porzuconym w rowie przydrożnym, mulistym lekko i ukwieconym, rozplenionym po ugorach

jak zaraza mleczu.

Oni mają swoje życie

we własnych,
pewnych dłoniach.
Chwytają nimi dzień i noc.

I deszcz i śnieg.
Jednako bawią ich swymi odosobnionymi barwami szczęścia, wszystkie dni tygodnia.
Potrafią czerpać wszystko co najlepsze
z życiowej esencji
i dawać choć cząstkę siebie innym.

A Ty?
Możesz jedynie uciec

w koszmarny sen.
Łóżko jak trumna.
Wysadzana książkami

i brudnymi, znoszonymi ubraniami.
Świerszcze grają

ostatni tej nocy nokturn.
Znów w półśnie umęczonym.
Wyobrażałem sobie piękne życie.

I tylko pytania.
O przeszłe i przyszłe cierpienia.
Wychodzisz z domu pewnym krokiem.
Starasz się być jak inni.
Lecz, wrócisz za kilka minut

pod sam próg.
Nie umiesz żyć. W świecie ludzi.
Więc trumna czeka.
Nie krzyczy i nie pyta.
Nie ocenia i nie próbuje zmieniać.
Nie boi się

Twoich napadów agresji i paniki.
Najlepiej będzie jak się położę.
Prześpię egzystencję ludzkości.
Gdybym jakimś cudownym trafem
tym razem umarł.
Zanieście mnie po prostu na cmentarz.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Simon Tracy Takie życie ma swoje dobre strony, ale nie na długą metę. Żyjemy w świecie, gdzie człowiek człowiekowi wilkiem lecz jeden bez drugiego żyć nie może. Odnośnie wiersza, świetny, natomiast tytuł drąży myślenie. Pozdrawiam.