-
Ostatnio w Warsztacie
-
Wiesław J.K. 2 816
i już nie wiem...
...czy to jesień szeleści brązem liści
wielobarwna w przestrzeni słońca
nawet cienie baraszkują z wiatrema śpiew ptaków odleciał do wiosny
inne już w letargu przedzimowymcoraz cichsze ich beztroskie trele
lecz zostają z nami...czy to może sen rubaszny
który nie chciał się przebudzić
w kołowrocie mętnych akcji
a woń kwiatów i motyle
w hibernacji odtwarzania
wciąż czekają z namina odżywczy powiew wiosny
i spiekotę żywotnego lata
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 48 odpowiedzi
- 1 122 wyświetleń
-
- 47 odpowiedzi
- 1 095 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 511 wyświetleń
-
- 28 odpowiedzi
- 640 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 451 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Tak jak Twój autofocus - wyostrzony na jeden punkt, na to, co najważniejsze dla Ciebie. Ale wiesz, słowa są materią, często bardzo spójną, mocną i sklejają się z resztą obrazu, (jak to znieostrzenie), więc może nie czekaj na to jedno słowo, możliwe, że ten ktoś boi się deklaracji, popatrz na całość, a będziesz widział tak, jakbyś je słyszał. Zdjęcie i wiersz - super :) -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@viola arvensis Piszesz o "powrocie do domu" – eufemizm śmierci – bez patosu, ale z głębokim pragnieniem pokoju. To nie lęk przed końcem, lecz troska o sposób odejścia: bez smutku, bez gmatwaniny w głowie, bez bycia ciężarem dla innych. Piękne jest to nawarstwianie próśb: Anioł Stróż za rękę, bliscy wychodzący naprzeciw, ktoś kto odmówi pacierz, zapali "ogień żywy" (metafora modlitwy? obecności?). To wizja śmierci jako wspólnotowego przejścia. Dobrze, że nie znikasz, tylko zmieniasz formę. To pocieszenie dla żywych. Cudny wiersz! -
Przez Simon Tracy · Opublikowano
@Berenika97 Bardzo dziękuję za ocenę i przeczytanie -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@Simon Tracy Wiersz-wizja o artyście-potępieńcu, uwięzionym między życiem a śmiercią, twórczością a autodestrukcją. Narrator to zjawa – malarz? poeta? – który już nie żyje, ale jeszcze nie umarł. Mieszka w nawiedzonym domu ze swoimi obrazami ("duchy ze ścian"), pije zamiast jeść, tworzy ze "szkarłatu krwi i perłowości łez". Kiedyś miał imię i życie, ale cień – depresja? grzech? przekleństwo? – dogonił go. Koniec to próba samospalenia jako desperackie wyzwolenie. Język mroczny pełen gotyckiego okrucieństwa i romantycznego potępienia. Jest tu typowa dla Twoich utworów atmosfera. -
Przez Amber · Opublikowano
@Tectosmith W tym wierszu jest prawda na granicy ironii, bo tak naprawdę to chyba rzadko kto chce być bohaterem i nikt nie chce być w sytuacji, żeby być raptownym. Dziękuję za czytanie i pozdrawiam serdecznie.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się