Zagłada Tarragony 1811

[Mikołaj Szklanecki]

Zagłada Tarragony 1811

 

“- Gmach - zajął się ogniem, przygasł znów,

 

Zapłonął znów - - i oto - pod ścianę -

 

Widzę czoła ożałobionych wdów

 

Kolbami pchane - - [...]

Lecz Ty? - lecz ja? - uderzmy w sądne pienie,

 

Nawołując: "Ciesz się późny wnuku!...

 

Jękły głuche kamienie -

 

Ideał sięgnął bruku - - " “

 

Rozpętany huk i dziki krzyk

Przez bramę do piekła niesie

Demony wyskakują z powiewu

Biegną ku swemu dziełu...

 

Zaczarowane latające mary

Czarne krzyczące koszmary

Wrzesczą, jaka straszna goń!

Po francusku “Dedends-toi!”

Jak ostry kamień w powodzi 

Nie widzi, choć okiem wodzi

Miasto załał płomienny wir

I zgasił jak zasypany żwir

 

Kłusują tak ulicami te wilcze

Sny. Kiedy krzyczą, milczę

Ale drżą ręce i płyną krople 

potu ciurkiem i tworzą sople

Czy to pot? łzy, mocz, krew

Nie wiem, może szum drzew

Co na ulicy trącane przez 

Tłum koloru szkarłatnych bez

 

Złapali! Nie! Puść potworze 

Potwór, jak puste przestworze

Nie słucha, tylko pakuje ręce

Nie myśli, to zwierze udręce 

Ogromne, czerwone, gorące 

A twe w pacierzu się modlące 

Włożona pod spódnicę płonie

Jego szorstkie, ohydne dłonie

 

Cienkie palce wiją się uważnie

Kędy sobie nagle zapragnie

Jak ogony ludzkiego węża

Już wciska za otwór kołnierza

I szuka, zciska, dotyka, zwęża

Trzyma, nie puści, zdzierża

Pochłania chmara koszmaru 

Trawi cię palcami pożaru 

 

Trzyma za twe ramiona, ciąga

Je wykręca, nie słyszy jak błaga

Ta istota straszliwie cała pobita 

Bo bije dalej i ma gdzieś hoplita

Co mówi głupia hiszpańska kobita 

Jedynie cień, jaszczurka jadowita

W ciemnościach nie ma twarzy

W tłumie są sugestie miraży

 

O Meduzo! Pomścij córki ciało

Zgładź tego, komu się chciało

Zlituj się! Posejdona w kamień

spraw. Spal wapnem i zamień 

Perseusza powieś i zabij 

Pomścij swe siostry i rozbij

Łotrów ostrym swym biczem 

Bezlitośnie, jak oni przed twym obliczem.

 

Rozpętany huk i dziki krzyk

Przez bramę do piekła niesie

Demony wyskakują z powiewu

Biegną ku swemu dziełu...

[Annna2]

@Mikołaj Szklanecki   to fragment z poematu Norwida. Pierwsza część.

 

Dziś tak bardzo aktualne, bo niszczone są dziedzictwa kultur narodowych( u Norwida wyrzucenie fortepianu

Chopina), tożsamość narodową. Wojna to śmierć, ona nie zna litości

 

[Mikołaj Szklanecki]

@Annna2 Wie Pani, należy ten wątek pociągnąć dalej. Wojna na poziomie jednostki to nic innego jak piekielny wir szaleńczego cierpienia, wszechobecnego strachu i bezmyślnego zabijania, a co za tym idzie - śmierci. Tu przewodnim tematem jest jednak doświadczenie jednej hiszpańskiej kobiety, którego imiona nie znamy, którą zgwałcono i zabito podczas pogromu Tarragony przez generała jeszcze wtedy Gabriela Sucheta wojsk napoleońskich. Tu nie chodzi o niszczenie dziedzictwa kulturowego, tylko godności człowieka. Poza tym fragment wiersza C. K. Norwida to tylko motto interpretacyjne.

Edytowane 3 godziny temu przez Mikołaj Szklanecki (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@Mikołaj Szklanecki  ta.

tożsamość to godność człowieka, tożsamość narodowa. To napisałam.

Bez tożsamości nie ma narodu, nie ma człowieka.

ps, a jak się kogoś cytuje  to przydałoby się podać autora.

 

 

 

 

Edytowane 3 godziny temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Wojna jest zawsze złem dla każdego człowieka, a, jak wiesz, Polacy byli po stronie koalicji Napoleona i walczyli też w Hiszpanii, czy na Karaibach. Hiszpania była ważna, bo tam ścierały się wpływy angielskie i francuskiej.  Walczyli, bo wierzyli, że przy Napoleonie jest szansa na odbudowę Polski, która już się zaczęła od powstania i powiększonego w 1809 r Księstwa Warszawskiego. Tak więc każde zwycięstwo Napoleona przybliżało nas do rekonstrukcji Polski, także te w Tarragonie.  Napoleon niestety przegrał w Rosji i to był koniec nadziei. 

Na marginesie Tarragona to Katalonia, więc nie wiadomo, czy lokalni mieszkańcy tak naprawdę bardziej sprzyjali Madrytowi, czy Napoleonowi, i czy w nim nie widzieli oswobodziciela spod hiszpańskiej okupacji.