Ratuj mnie, zostaw mnie…

[KOBIETA]

 

 

 

 

Noc wyrzeźbiła nas cieniami.

Rozbijam pragnienie czerwieni 

w ażurowej pustce ciał,

szminkując usta lepką krwią.

 

Chcesz mnie pochłonąć.?

Wypluwam okruchy ciebie karmiąc mrok.

Smakujesz …za blisko, za głęboko.!

zostaw mnie.! 

 

……….

 

A kiedy twoje oczy błękitnieją,

jesteś moim światłem.!

[Migrena]

@KOBIETA

 

ulala.

 

piękny wiersz.

 

 przytłaczająca, dwoista natura miłości, która jest jednocześnie przyczyną cierpienia i jedynym ratunkiem.

 

relacja, którą opisujesz jest mroczna i niebezpieczna, ale ostatecznie okazuje się niezbędnym elementem istnienia.

 

Dominiko.

Twój wiersz rozdziera duszę.

Jego piękno tkwi w plastyczności i obrazowaniu które przenikają do ostatniej cząsteczki DNA.

 

super, piękna Dominiko :)

 

 

[huzarc]

@KOBIETA

To bardzo mocny i szczery wiersz pisany w momencie, gdy emocje wciąż drżą w palcach rozbudzone erotycznym magnetyzmem.

Nie ma w nim udawania, nie ma maski , za to jest mocne napięcie, pożądanie i strach przed utratą granic.

Czuć w nim człowieka, który kocha do bólu, a jednocześnie boi się miłości, która pochłania, zostawia na końcu.

[tie-break]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Z fascynacji złem nic dobrego nie może wyniknąć.

 

Prawdę mówiąc, to wolałabym, aby interpretacja @huzarc była bliższa prawdy. Dlatego, bo w momencie, w którym przekraczamy granice bliskości zmysłowej, oddajemy się we władanie instynktów.

Choć podobno w każdym akcie seksualnym jest jakiś element walki płci, gdyż tak działa natura. Bardzo trudno to opisać tak, żeby nie wypadło niepokojąco.

[Berenika97]

@KOBIETA

Wiersz balansuje na granicy erotyzmu i przemocy, gdzie pożądanie miesza się z lękiem. Relacja między "ja" a "ty" jest toksyczna, pełna sprzeczności – jednocześnie przyciąga i odpycha.

Ale mimo całej destrukcji, gdy "oczy błękitnieją", następuje moment czułości i kapitulacji. To "światło" brzmi jak uzależnienie.