Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.
I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.
Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
oddalam snów moich upusty.
Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.
I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.
Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
oddalam słów moich upusty.
Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.
I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.
Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
zamykam słów moich upusty.
Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.
I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.
Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
zamykam snów moich upusty.
Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.
I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.
Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
zamykam snów moich powieki.
Ów wianek ziół pachnący kwieciem
Na Twojej skroni z wiekiem składam
I jak kochanek niecierpliwy
Cyprys rozścielam pod fasadą.
I w oczach kres w stan przekształcony
W tej swojej płynnej sennej pozie
Ledwo się szczęście uśmiechnęło
A już ze szczytu spadać może.
Słów pierwszych paroksyzmy bólu
Zstąpić dziś muszą z głów czeluści
Bo w sile śpiesznej ust rekuzy
Zamykam snów moich powieki.
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez Berenika97 · Opublikowano
Przez Berenika97 · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Dokładnie! To mity! :) Pozdrawiam.
Przez Rafał Hille · Opublikowano
Przez Trollformel · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Mosty są przecinkami ciągłości wielu dróg kolejowych, albo myślnikami. Widzę resztki trupa pędzące pośpiesznym.
