Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Historia edycji

Należy zauważyć, że wersje starsze niż 60 dni są czyszczone i nie będą tu wyświetlane
Robert Witold Gorzkowski

Robert Witold Gorzkowski

 

 

Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.

I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.

Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
oddalam snów moich upusty.

 

 

Robert Witold Gorzkowski

Robert Witold Gorzkowski

 

 

Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.

I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.

Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
oddalam słów moich upusty.

 

 

Robert Witold Gorzkowski

Robert Witold Gorzkowski

 

 

Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.

I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.

Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
zamykam słów moich upusty.

 

 

Robert Witold Gorzkowski

Robert Witold Gorzkowski

 

 

Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.

I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.

Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
zamykam snów moich upusty.

 

 

Robert Witold Gorzkowski

Robert Witold Gorzkowski

 

 

Ów wianek ziół pachnący kwieciem
na Twojej skroni z wiekiem składam
i jak kochanek niecierpliwy
cyprys rozścielam pod fasadą.

I w oczach kres w stan przekształcony
w tej swojej płynnej sennej pozie
ledwo się szczęście uśmiechnęło
a już ze szczytu spadać może.

Słów pierwszych paroksyzmy bólu
zstąpić dziś muszą z głów czeluści
bo w sile śpiesznej ust rekuzy
zamykam snów moich powieki.

 

 

Robert Witold Gorzkowski

Robert Witold Gorzkowski

 

 

Ów wianek ziół pachnący kwieciem
Na Twojej skroni z wiekiem składam
I jak kochanek niecierpliwy
Cyprys rozścielam pod fasadą.

I w oczach kres w stan przekształcony
W tej swojej płynnej sennej pozie
Ledwo się szczęście uśmiechnęło
A już ze szczytu spadać może.

Słów pierwszych paroksyzmy bólu
Zstąpić dziś muszą z głów czeluści
Bo w sile śpiesznej ust rekuzy
Zamykam snów moich powieki.

 

 



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • KOBIETA
      Gdy

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Berenika97   Noc …być może to nie tylko powrót…może to początek ? wszystkiego :)    Pięknie napisane :) pozdrawiam :)     
    • Simon Tracy
      Boże szelmów... pobłogosław króla cz.2

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Gosława A będzie tylko mroczniej ale i nie pożałuję wisielczego humoru rodem ze średniowiecznego rynsztoku.
    • lena2_
      u ojca

      Przez lena2_ · Opublikowano

      byłam u ciebie dzisiaj odgarniałam jesień z marmuru pod twoim życzliwym spojrzeniem przeglądałam myśli to dobre miejsce na porządki
    • Simon Tracy
      Kiedy koniec nastąpi

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      "Boże , ty widzisz niedolę moją i zakończysz ją!" słowa Vertera z listu do Wilhelma, 4 grudnia 1772r. Mam znów złe przeczucia. Nieodparte wrażenie. To co trzymam w dłoni, oto naszego końca atrybut. Życie przyprawia nas od dawna o znużenie. Przywdziewam po raz wtóry, błękitny surdut. "Niechże was, drodzy moi, Bóg błogosławi i darzy wszystkim dobrem, którego mnie odmówił!" z listu Vertera do Alberta i Loty , 20 lutego 1772r. Podobny do trupa, błagałem o truciznę skuteczną w pobliskiej aptece. Wyrzucono mnie jak i Ciebie z przyjęcia u hrabiego. Obojętności rygor. Umysł mój błądzi przez choroby śmiertelnej noce. Gdzie mi do młodych, szczęśliwych, beztroskich straceńców. Kiedy członki utraciły wigor. "Loto ja chcę umrzeć, to rzecz postanowiona (...) Za Ciebie składam ofiarę." z ostatniego listu do Loty, 20 grudnia 1772r. M...... ja za Ciebie również składam ofiarę. Niechaj śmierć dobrotliwa na moje oczy ciemność narzuci. Bądź silna moja kochana! I zanieś modlitwy o spokój mej duszy do miłosiernego Boga. Dźwięk Twego przecudnego głosu ani pocałunek spóźniony. Ciała zimnego nie ocuci. Północ bije! Nie ma we mnie zwątpienia czy smutku. Już czas! Wiatr się wzmaga! "O jakżem szczęśliwy, że mogę... za Ciebie... umierać...!" "Jakżem rad, że mogę oddać się za Ciebie!" z ostatniego listu do Loty, 20 grudnia 1772r. Uznaj mnie M...... za szaleńca, ale ja do końca za słowa jak i czyny swe ręczę. Wspominam nasze spotkania i rozmowy. Łzy cisną się do oczu. Ciało jednak pozostaje w bezruchu. Przywołuję Twe imię oraz wizerunek. Zimna lufa przyjemnie chłodzi skroń. Teraz ze wszystkim kończę. Świst kuli idealnie zgrał się z ostatnią porcją oddechu.  
    • bazyl_prost
      co mi umknie

      Przez bazyl_prost · Opublikowano

      co mi umknie gdy przepadnę metafizycznie się zastanawiam pogoda będzie raczej bez zmian planety będą dalej krążyć dzieci będą się rodzić nic mi nie umknie

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...