O dojrzewaniu spojrzenia w poezji

[Tectosmith]

Czytając wiersz po raz pierwszy, widzimy tylko fragment — ruch, cień, barwę emocji.
Nie zawsze rozumiemy, co autor chciał powiedzieć, bo słowa są jak rozproszone światło, które dopiero z czasem układa się w kształt.

Pierwsze czytanie to intuicja.
Pozwalamy, by obrazy przepływały przez nas, nie próbując ich uporządkować.
Czujemy ton, rytm, niedopowiedzenia — ale znaczenie jeszcze się nie narodziło.

Drugie czytanie to powrót z latarnią.
Wtedy odkrywamy, że to, co wcześniej było mgłą, ma strukturę — że między wersami istniał zamiar, który wcześniej czuliśmy, a teraz go rozumiemy.
Widzimy, że każdy szczegół miał swoje miejsce, a cisze między słowami nie są pustką, tylko przestrzenią sensu.

Poezja dojrzewa wraz z czytelnikiem.
To nie tekst się zmienia, tylko my patrzymy inaczej — z większą czułością, z mniejszym pośpiechem.
Dlatego drugi odczyt to zawsze nowa rozmowa, a nie powtórka. 

Dla Kai

[Amber]

@Tectosmith  Świetna wypowiedź na temat poezji.Shakespeare, jak i inni twórcy są odczytywani z większą świadomością dzisiaj niż kiedykolwiek wcześniej.