Pierzyna

[infelia]

A co ty tam robisz, sama w pawlaczu?
Zapomniano o tobie – nic nie wiesz
O weselach i pogrzebach, tyle się zmieniło,
Lata całe umknęły, przepadły.

 

Przespałaś piękne chwile i te złe.
No chodź, zaznaj wolności,
Przetrzepię ci skórę, piórka się nastroszą.
Odetch­niesz świeżym powietrzem,

 

Pogadasz sobie z promykami słońca.
Stęskniłaś się za wylegiwaniem na łóżku,
Brakowało ci klapsów i ciepła domownika.
Rozbawiały cię dylematy śpiocha,

 

O tym, że gdy nos zakryty, to stopy gołe.
A pamiętasz przeciąganie z prawa na lewo?
„Oddawaj, bo marznę!”, „Nie puszczę!”
Byłaś świadkiem tylu tajemnic małżeńskich.

 

Nasłuchałaś się o złodziejstwach i przekrętach,
Podziwiam cię – nigdy się nie rozprułaś.
Od dzisiaj niech twoja pierzastość
Sama decyduje, do kogo się przytulić,

 

A komu zostawić tylko lichy rąbek.
Masz nawet pozwolenie na psikusy,
Gdy cię najdzie ochota zsunąć się
Na podłogę i pochrapać w spokoju.

 

Mamy dla ciebie niespodziankę.
Nadamy ci imię i wyszyjemy
Na środku brzuszka „Ciepłuszek”
No co tam chlipiesz, głupia?

 

Jesteś w swoim domu, nasza,
Bezpieczna, przytul się – no już.
Hurra! jeszcze tego nie wiesz...
Tadam, bim bam! jutro śpimy dłużej!

[huzarc]

@infelia

To piękny przykład, jak można pisać poezję o codzienności, bez patosu, ale z ogromnym sercem:)

[infelia]

@huzarc I oby tak dalej.

[Migrena]

@infelia

 

pięknie napisana 

wzruszająca opowieść o przywróceniu blasku i znaczenia zwykłemu przedmiotowi.

 

pierzyna - to brzmi dumnie :)