Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Scena balkonowa

Witalisa

Przez Witalisa
w Fraszki i miniatury poetyckie

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Witalisa

Witalisa

Opublikowano
Opublikowano

Ładnych parę lat temu

paliło się mieszkanie

w bloku; zapadł już wieczór

wyły syreny i ten

jęk tłumu – słychać było

aż o dwa kilometry

wyrzucono z balkonu

becik z dzieckiem... ktoś złapał

2
Wiesław J.K.

Wiesław J.K.

Opublikowano
Opublikowano

@Witalisa Definitywnie odmienna scena balkonowa niż ta w "Romeo i Julia".

 

"Scena balkonowa w „Romeo i Julii” (akt 2, scena 2) polega na tym, że Romeo zakrada się do ogrodu Kapuletów i podsłuchuje Julię, która rozpacza, że jest zakochana w jego największym wrogu. Wyznają sobie miłość i postanawiają wziąć potajemny ślub, który ma się odbyć następnego dnia." Google.com

 

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ewelina
      Wieczna cisza

      Przez Ewelina · Opublikowano

      adoracja jak łańcuch i kajdany nie patrz na mnie z takim podziwem wolność lepsza niż wyznaczanie granic  pokornie proszę o wieczną ciszę     
    • Alicja_Wysocka
      czułostka

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Dziękuję bardzo, sama tego nie wiem, ale skoro mówisz... możliwe, że tak jest. A wiesz, mój brat, ma tak samo na imię jak Ty - i ja czasem, jak mam lepszy humorek śpiewam mu tak:  (W piosence jest inne imię, ale ja zmieniłam wg. potrzeby.)   Pan Jacenty człek z fasonem i wąsikiem podkręconym, ledwie świtać dzień zaczyna  on już siada do pianina i gra i gra, tak hejże hejże gra   Od tej gry pouciekały koty, szczury, myszy białe, bo Jacenty jak zaklęty nic nie robi uśmiechnięty gra i gra, tak hejże, hejże, ha! (tutaj słów nie pamiętam, ale pani Agnieszka, uratowała wszystkich) Szybko zeszła doń Agnieszka ta, co to najwyżej mieszka rzecze pięknie: - proszę pana  czemu pan tak wstaje z rana i gra, i gra, tak hejże, hejże ha! (...)  Od tej pory wszyscy spali starzy średni, oraz mali, bo Agnieszka co dzień schodzi ponoć aby mu przeszkodzić  grać, i grać, tak hejże, hejże ha!.
    • Ewelina
      ***

      Przez Ewelina · Opublikowano

      to moja walka ostatnia - ulga i pisanie w tle potężna porażka tam życie moje i moja śmierć -  pierwsza i zawsze ostatnia       
    • KOBIETA
      List do Thomasa

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Berenika97   Poruszył mnie Twój wiersz .!  symbolicznym rozumieniem śmierci jako wyzwolenie i ukojenie, bez lęku i jego demonów. Niczym akt łaski.   Wybrzmiewa w nim spokój, cisza i gotowość…na coś, co nie jest być może końcem tylko początkiem…początkiem czegoś większego. Ponad wszystko. Bardzo mi się podoba! :)    Pozdrawiam serdecznie:) 
    • paweldziekan01
      Miłość

      Przez paweldziekan01 · Opublikowano

      Miłość ma, ucieczką jest od przeszłości, Przeszły ja, nie zasługuje miłości. Miłości nie mam, próżnuje w samotności, Samotny, ja nie zasługuje miłości. Kolejny rok trwa, poszukuje czułości, Czułość znam, rzadko mi gości. Obcy człowiek, a ja, tkwię w samotności, Taka pokuta ma, za błędy młodości. Oczy otworzył, gdy się dusił. Ona już nie czeka, życie dało nadzieję, Mogłem mieć wszystko, a pozostało cierpienie. I tak w pętli, zamknięty, czekam sam, Kiedy nadejdziesz, miłość ma.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...