posrzeptawiani

[Roma]

gdy poprzestawiani zbyt nagle

i deszczem

my z liter złożeni i z tego co po nas

zechcemy być wierszem i oby czymś jeszcze

będziemy się wplatać

i w między

w asonans

 

i by się poskładać od nowa

dla nowa

i nie tylko bywać lecz trwać choć przez chwilę

by móc dać ci słowo

i znaleźć się w słowach

bardziej i mocniej wypiszę

 

w tę ciszę

[FaLcorN]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

do kocham

popłynę

[Jacek_Suchowicz]

znakomity pomysł

pozdrawiam

[FaLcorN]

@Jacek_Suchowicz

Krzepkiego weekendu, pozdrawiam!

[Migrena]

@Roma

ten wiersz .

nie na niego  prosty klucz polifoniczny z filmu Szpiedzy tacy jak my. 

Tu trzeba użyć czytanki chińskich harcerzy;

 

i wychodzi, że :

  podmiot liryczny staje w obliczu chaosu, w którym jego życie i tożsamość zostały nagle zdeformowane lub zdezorganizowane.

"dąży do odrodzenia się i uzyskania trwałej formy ('wiersza)

To jest reakcja.

Skoro człowiek jest "z liter złożony", to musi się na nowo ułożyć.

Formą, która nadaje sens i trwałość, jest właśnie wiersz – coś uporządkowanego, sensownego i pięknego, w przeciwieństwie do bezładu liter.

Czyli: Z chaosu chce stworzyć sensowną całość.

Uproszczona wersja tego zdania:

W obliczu życiowego zamętu ("poprzestawiani") podmiot liryczny stara się odrodzić i znaleźć trwały, uporządkowany sens swojej egzystencji.

 

po ginie z tonikiem nie ma lotnych myśli .

[huzarc]

@Roma

Wiersz o delikatności języka i istnienia — zrobiony z oddechów,

nienarzucający się, a jednak trwa w pamięci jak echo po modlitwie.

To poezja o powracaniu do formy — przez litery, przez ciszę, przez siebie.