Komornica

[Gosława]

wstał świt a za nim mgła bladolica panna 

odziana w szatę prześwitną 

a śliczności takiej  że ino zginać kolana

 

rozlała się po polach i łąkach 

wilgocią okryła żółtowdzięczną nawłoć

zahaczyła bgnisko by nazat połechtać senne listeczki dziórawca

 

wczoraj jeszcze zeschłe i twarde skiby zalegały na polu 

mokrość nocy jednak tak wlazła w czerń że zgoła gnieść i uklepywać 

 

upajająca słodkość wyległa nad strzechy 

bladym błękitem pieszcząc czubki topoli 

majacząc wśród listeczków melodie jakoby nabożne i wniesłe

 

na progu tylko jazor poszczekując donośnie 

a zdyć to gospodarzów nie ma w domu 

na zagórzu wykopki i kapuściańskie ogłowki

co rychlej motyki sposobić 

 

wyległy na pola baby służebne i dziewki brzuchate wrazu z komornicami  niosącymi na plecach witkowe kosze 

 

wysoko po niebie w nierównych rzędach sunąć poczęły białe chmury niby to pierza janiołów czy inszych Bogu miłych stworzeń 

 

gdzie okiem sięgnąć czarne pola otoczone zieloną wstęgą lasu 

blisko kopanisk przebiegł łoś 

znać zwierza borowy nie nagnał rychlej w krzawiska 

 

 

Edytowane 16 godzin temu przez Gosława (wyświetl historię edycji)

[Simon Tracy]

@Gosława Język, styl i opisy wręcz doskonałe. Wspaniała poezja.

[Gosława]

@Simon Tracy to jest moja ukochana tematyka 

W tych wiejskich klimatach wszelkiej maści szeptankach słowiańskich wierzeniach czuję się najlepiej

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję

[Alicja_Wysocka]

@Gosława Jak mnie wciągnęło od pierwszej zwrotki, tak trzymało do końca, 

z zaczarowaniem - pozdrawiam :)

[Gosława]

@Alicja_Wysocka dziękuję Aluś

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[huzarc]

@Gosława

To wiersz dojrzały, nasycony pejzażem, z wyczuciem języka. Tekst z wielką świadomością tworzy świat organiczny, gdzie natura i człowiek stanowią jedno. Stoi za tym czysta, zmysłowa prawda bycia.

To utwór, który mówi ziemią, oddycha rosą i pachnie polem.

[Gosława]

@huzarc kradnę ostatnie zdanie z Twojego komentarza 

Mam już do niego gotowy wiersz w głowie

Dziękuję pięknie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[tie-break]

Jakbym czytała reymontowskie opisy! "Chłopi" ogólnie nie porywają mnie, a zwłaszcza fabułą i koncepcją, ale sposób opisywania natury, impresjonistyczny, barwny, żywy, magiczny, rekompensuje wszystko inne. W Twoim wierszu wyczuwam podobną wrażliwość stylistyczną, no i doskonałym pomysłem jest wykorzystanie mowy gwarowej (może dlatego mi ten Reymont przyszedł do głowy). Nic, tylko zamknąć oczy i przenieść się wyobraźnią w ten olśniewająco, a zarazem realnie opisany świat.

Edytowane 6 godzin temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Gosława

Ależ pięknie utkałaś obraz porannej mgły! Cudna poezja i język - choć archaiczny, nie brzmi jak stylizacja, lecz jak naturalny głos kogoś, kto naprawdę tak myśli i czuje.

Szczególnie urzeka mnie to, jak umiejętnie połączyłaś sacrum z profanum - mgła jest tu "bladolicą panną" o takiej "śliczności że ino zginać kolana", niemal jak objawienie boskie, a zaraz potem ta sama mgła "połechta senne listeczki dziórawca" i "włazi w czerń" skiby. To spojrzenie pełne czci wobec natury, ale jednocześnie konkretne.

Uwielbiam szczegóły: "żółtowdzięczną nawłoć", "dziórawiec", "witkowe kosze", "kapuściańskie ogłowki" - to słownictwo smakowite, jakby wyjęte z pamięci wsi, która jeszcze pamięta swoje stare nazwy i słowa.

Wiersz płynie jak opowieść, która nie spieszy się, która smakuje każde słowo.

Piszesz tak, że czuć wilgoć porannej mgły i słychać szczekanie psa na progu. Pięknie!

[Migrena]

@Gosława

Reniu ;)

Cudowny, zjawiskowy opis ! Twoja niezwykła wrażliwość na piękno natury i ten archaiczny, muzyczny język sprawiają, że to jest poezja najwyższej próby.

Po prostu......z szacunku chylę czoła :)

[Berenika97]

@Gosława

Ależ pięknie utkałaś obraz porannej mgły! Piękna poezja i język - choć archaiczny, nie brzmi jak stylizacja, lecz jak naturalny głos kogoś, kto naprawdę tak myśli i czuje.

Szczególnie urzeka mnie to, jak umiejętnie połączyłaś sacrum z profanum - mgła jest tu "bladolicą panną" o takiej "śliczności że ino zginać kolana", niemal jak objawienie boskie, a zaraz potem ta sama mgła "połechta senne listeczki dziórawca" i "włazi w czerń" skiby. To spojrzenie pełne czci wobec natury, ale jednocześnie konkretne.

Uwielbiam szczegóły: "żółtowdzięczną nawłoć", "dziórawiec", "witkowe kosze", "kapuściańskie ogłowki" - to słownictwo smakowite, jakby wyjęte z pamięci wsi, która jeszcze pamięta swoje stare nazwy i słowa.

Wiersz płynie jak opowieść, która nie spieszy się, która smakuje każde słowo.

Piszesz tak, że czuć wilgoć porannej mgły i słychać szczekanie psa na progu. Pięknie!