Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Anna patrzy jak niezgrabnie nogami powłóczy pająk na torsie ukochanego
zaplątany w gąszczu włosów
raz za razem przegrzebując korytarze

nad głową szeleszczą pożółkłe już liście dębiny
wrześniowe słońce nadal parzy
muskając ostrym językiem spocony kark

w oddali szumi rzeka opływając delikatnie zwilgotniałe łodygi trzciny
błotną mazią zalepiając tulejniki
brudząc nieskalaną biel kwiatostanu

i tylko trzmiel bez gracji w popłochu odurzony zapachem dzikiego tymianku
zapętla małymi kręgami światy pomiędzy

Opublikowano

@Gosława

To przepiękny, ciepły i bardzo zmysłowy wiersz — taki, który nie sili się na patos, a mimo to porusza niezwykle głęboko.

Czuć w nim prawdziwą obecność — to, że ktoś widzi świat naprawdę, nie przez pojęcia, ale przez dotyk, światło i ruch.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...