ICHNIA

[Natuskaa]

ich świat jak twierdza

ich świat jak zagadka

ich a może moja

 

warstwami nakładana

na z wnętrza stary cel

do którego zdążam

nie pamiętając o tym

 

ich bańka mydlana

ich sól do potraw

ich a może moja

 

bywa taka nietrwała

jak chwila jak sytość

jak demo program

działający w tle

 

ich miłość do mnie

ich szacunek do mnie

ich a może mój

 

mijany codziennie

zgryźliwy wrażliwy

przeciętny na skali

szarość pospolita

 

nasza do kolorowania

 

[huzarc]

@Natuskaa

Ten wiersz ma w sobie dojrzałość i ciszę, jakby pisał go ktoś, kto wiele widział, ale nie chce już krzyczeć.

To tekst o godzeniu się ze światem, który może być niedoskonały, pozorny, czasem groteskowy, ale jednak „nasz”.

Czuć tu świadomość uczestnictwa, nie tylko oceniania – to czyni go uczciwym i bliskim. Pozdrawiam:)

[Berenika97]

@Natuskaa Wydaje mi się, że balansujesz między tym, kim jesteś naprawdę ("z wnętrza stary cel"), a tym, co nawarstwiają na niego inni lub samo życie. To bardzo ciekawe pytanie o to, co w nas jest prawdziwie nasze, a co nałożone.

[violetta]

@Natuskaa fajne zamyślenia:)

[iwonaroma]

Super w całości.

A w szczególności :) bardzo podoba mi się tytuł. I ten zmieniający się refren...

 

[Marek.zak1]

Wiersz fajny, ale tytuł to mistrzostwo":)

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To życzliwy komentarz, dziękuję.

Fakt, krzyk jest dosyć marną formą komunikacji ze światem, kiedy emocje buzują, zajmują całą przestrzeń wewnątrz człowieka, więc w sobie nie ma już zbyt wiele miejsca, na przyjęcie informacji zwrotnej. Krzyk dosyć mocno izoluje.

 

Pozdrawiam :)  

 

Wielu tak balansuje, może i ja? Wczoraj (jakoś tak przypadkiem) zaczęłam czytać jedną książkę. Autorka pisze tak 

 

... alchemicy używali magicznego lustra, kierowali się odbiciem. Lustra, które mnie otaczają ustawione zostały pod takim kątem, by zniekształcać odbicie. Czy to ja w szybie wystawowej? A na rodzinnej fotografii? Na lśniących, srebrzystych stronach kolorowego czasopisma? W szkle potłuczonych butelek na ulicy? Dokądkolwiek się ruszę, wszędzie odbicia. Moje wizerunki. Kim w tym wszystkim jestem?...

 

Jaskinia na osobności w naszych szerokościach geograficznych nie jest zbyt szczęśliwym wyborem, chociaż... może gdyby to przekłuć na jakieś klasztorne warunki... ? Tyle, że tam też są zasady.

Jesteśmy jednak w społeczeństwie, tak wybraliśmy z możliwych opcji i widocznie to jest dla nas najlepsze.

 

Dziękuję za te kilka słów komentarza.

Pozdrawiam :)

Dziękuję i pozdrawiam :)

 

Miło mi to czytać. Dziękuję, że do mnie zajrzałaś.

 

Pozdrawiam :)

 

Dziękuję, miałam trochę wątpliwości... początkowo tytuł był "ichnie"... ale postanowiłam go zmienić.

 

Pozdrawiam :)

[andrew]

@Natuskaa

...

mijamy codziennie 

swoje plany myśli 

a oni 

oni to przecież my 

tylko trochę dalsi 

a czasami są w nas 

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

[Berenika97]

@NatuskaaZacytowany fragment skojarzył mi się z platońską symboliką — lustro jako metafora poznania  iluzji, odbicie jako cień rzeczywistości, pytanie o istotę „ja” i prawdy.

Platon w „Państwie” (ks. VII) w słynnym mitcie jaskini opisuje ludzi, którzy widzą jedynie cienie i odbicia rzeczywistości na ścianie jaskini — a więc zniekształcone obrazy prawdy.
Podobnie w Twoim cytacie:

„Lustra, które mnie otaczają, ustawione zostały pod takim kątem, by zniekształcać odbicie.”

To niemal platońska metafora — człowiek żyje w świecie pozorów, odbić, iluzji, a jego obraz samego siebie jest zniekształcony przez społeczne „lustra”.

Moim zdaniem, we wpółczesnym świecie ludzie nie są świadomi owego "balansowania" a na pewno nie potrafią go ubrać w tak trafne słowa, jak Ty. :)