erekcjato toksykologiczne

[hania kluseczka]

już nie trzymam w swoich rękach
całego twojego świata
nie wiem jak go udźwignąć
nie chce mi się ciebie rozumieć
jestem zmęczona
więcej nie mogę słuchać twoich bioder
które uderzają w moje
głośno podkreślając
twoje bardzo ważne zdanie
nie licząc się z moimi wrażliwymi miejscami
nie dam rady dłużej
zastanawiać się czy nie wstałeś lewą nogą
czy nie muszę natychmiast zejść
z pierwszego planu rozszczebiotana
i już nie chce mi się czekać
na twoje kolejne odpierdol się
naprawdę jestem gotowa
na to żeby ciebie stracić
pozwalam ci mnie już ominąć
i iść dalej



































































do innego burdelu

[huzarc]

@hania kluseczka

Twój wiersz czyta się jak spowiedź po długiej walce o własne granice. Jest w nim zmęczenie, ale też siła — bo mówi „dość” i wybiera wolność. To piękne, że umiałaś nazwać to, co zwykle zostaje w milczeniu: ciężar cudzych oczekiwań, lekceważenie delikatności, codzienne „schodzenie z pierwszego planu”. A puenta… niech zostanie wiecznym niedomówieniem.

Pozdrawiam:)

[sam_i_swoi]

@hania kluseczka

Fajna przestrzeń pomiędzy, ale tak to nie mój wymiar. Wiersz OK. tylko czy ta gotowość to aby na pewno? Jeśli tak lub skoro tak to przygotuj się, nie parząc;   w domach uciech wszystkich jest tak samo, tylko klauni się zmieniają :))))
Pozdro, ja pozdrowię tego w.w :)