jak kasztany

[iwonaroma]

spadamy 

 

zrzucamy łupinę na jesień życia 

tęsknimy za drzewem tęsknimy za życiem

 

nadzy i bezbronni

jednak gładcy

już bez kantów i bez kolców 

oddanie czekamy

 

aż nas wdepczą w ziemię 

 

to jedyna nadzieja 

 

na odrodzenie

[Berenika97]

@iwonaroma

Twój wiersz to piękna metafora - "zrzucanie łupiny" to nie tylko fizyczne starzenie się, ale też pozbywanie się wszystkich masek, może ostrych krawędzi charakteru - zostaje coś prawdziwego.

Szczególnie mocno brzmi dla mnie ta fraza -  "nadzy i bezbronni , jednak gładcy" - jest w niej paradoks siły w bezbronności, piękna w prostocie. A końcowe przejście od pozornie pesymistycznego obrazu "wdeptania w ziemię" do nadziei na odrodzenie to świetny zwrot - pokazuje głębokie zrozumienie tego, jak działa życie. Bardzo mi się podoba! 

[huzarc]

@iwonaroma

To spokojny, dojrzały tekst, w którym cykl natury zostaje pięknie spleciony z losem człowieka. Prosta metafora liścia niesie ze sobą wiele emocji – od smutku, przez pokorę, aż po nadzieję.

[Jacek_Suchowicz]

@iwonaroma

piękna metafora 

 

dojrzewamy jak te kasztany

bez kolców gładkości do piękna

choć wdepczą to ulatamy

by dalej swe życie wypełniać

 

[MIROSŁAW C.]

@iwonaroma

Powrót do korzeni

i słój po słoju

w górę...

[Nata_Kruk]

Zostawiłam plusiki przy komentarzach, bo ciekawe. Dołączam. Jak kasztany... kasztanowe myśli... :)

[viola arvensis]

@iwonaroma cały wiersz to niezwykłe porównanie. To wielka sztuka w kilku słowach tak wiele powiedzieć. 

Z podziwem.

 

W.

[iwonaroma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Berenika97 Bereniko:) pięknie dziękuję za tak wnikliwy komentarz :)

 

 

 

@huzarc dzięki:)

 

 

 

 

@Jacek_Suchowicz 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:)

 

 

 

@MIROSŁAW C. Właśnie tak.

Dzięki:)

 

 

 

 

@Nata_Kruk :)

Dziękuję 

 

 

 

 

@viola arvensis dzięki serdeczne za tak miłe słowa :)

 

 

 

@Natuskaa @Wiesław J.K. @lena2_ @sisy89 @Leszczym

Pięknie dziękuję