kolejny klucz wiolinowy

[Pan Ropuch]

na mojej pięciolinii
jesteś szafarzem kustoszem
szeptów jęków i westchnień
pozwalam tobie się rozgościć

 

dopóki dopóty zechcesz
tylko tkwić i wielbić

 

dziś przyszedł pas w samozatraceniu
pozwolę tobie żyć samodzielnie
lecz zrozum że nie wybrzmisz
odpuszczasz oczka szczęście

 

muzyką mą uwiodę
kolejny klucz wiolinowy 

 

 

 

[sam_i_swoi]

@Pan RopuchDziękuję za melodyjny wierszyk, taki w sam raz na poranek i pomysł - spacer do zamku albo na zamek, Ach kolejność odwrotna - dopóty
Miłego dnia :) 

[huzarc]

@Pan Ropuch

Ten wiersz robi wrażenie intymnego zapisu, jakby fragmentu pamiętnika serca. Metafora muzyki – pięciolinii, klucza wiolinowego – nadaje mu ton niezwykle subtelny. Autor traktuje drugą osobę jak dyrygenta własnych emocji, kustosza westchnień, ale też nie ukrywa napięcia między oddaniem a potrzebą wolności. Pozdrawiam.

[Berenika97]

@Pan Ropuch

Twój wiersz ma piękną, intymną atmosferę.

Metafora pięciolinii jako przestrzeni, gdzie druga osoba może "się rozgościć" wśród "szeptów, jęków i westchnień" jest bardzo zmysłowa i muzyczna. Bardzo mi się podoba.

 

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Pan Ropuch... Ropuchu, powieliłam... @huzarc... mam nadzieję, że nie będziesz tłuc za to... ;)