Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, tekst mój, reszta to AI. Ostatnio trochę się tym bawię, i chociaż nie zawsze to dobrze wychodzi, bo czasami jeszcze sobie nie radzi z naszym językiem, to pomimo to, śpiewa i gra lepiej ode mnie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

. Tak że tego... dzięki .

A tak na marginesie... odnoszę wrażenie, że czy tego chcemy, czy nie, czy jesteśmy tego świadomi, czy nie, to kręcimy bicz na siebie i raczej w tej chwili nie ma sposobu, żeby to zatrzymać.

Uciec przed tym też nam się nie uda, moim zdaniem.

 

Pozdrawiam.

 

 

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Sylwester_Lasota zważywszy, że AI się ciągle uczy i szlifuje, może osiągnąć wysoki pułap. Póki co odróżniam odpowiedzi, prace sztucznej. I odczuwam niechęć, jakby spłycała relacje. Ale może na drugim biegunie będzie dążenie ludzkości do bliskości i relacji bezpośrednich? Ściskam. Bb

 

PS jest dysonans między treścią a zbyt "otwartą" muzyką. Za dużo w niej radości i jasności, mimo mojej zgody na odchodzenie. Niuans, ale wyraźny. Empatyczne faux pas. 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

To jest najbardziej "melancholijna" wersja, z tych które udało mi się wygenerować, ale może to być spowodowane nie niedoskonałością narzędzia, ale moją nieumiętnością posługiwania się nim. Też się uczę :).

Jeśli znajdę chwilę, to może napiszę, jak w ogole doszło do tego, że zacząłem takie eksperymenty, bo też byłem do tej pory raczej sceptycznie nastawiony do tego typu kreacji.

 

Miłego dnia :)

 

 

 

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Bardzo mi się podoba po całości, więc tekst, ilustracja i wykonanie.  Co do AI, zobaczymy, ale kiedyś płyty utworów muzycznych robiono składając najlepiej wykonane fragmenty żeby było perfekcyjnie, potem jednak generalnie wrócono do wydawania pełnych wykonań, rejestrowanych na żywo, nawet zawierających techniczne usterki, bo podczas tych "składań" coś jednak ulatywało. 

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dokładnie tak jest. Jesteśmy niedoskonali i pewne niedoskonałości w czymś co jest niemal doskonałe odbieramy jako bardziej "ludzkie", przez co staje się lepiej przyswajalne, ale myślę, że i tego wkrótce nauczą się systemy Sztucznej Inteligencji. Doprawdy, przyszło nam żyć w ciekawych czasach... co wcale nie musi oznaczać nic dobrego, niestety.

Dziękuję za pozytywny odbiór.

Pozdrawiam. 

Opublikowano

A to ten drugi utwór?

Piękna ilustracja, kompozycja nawet też mogłaby być - ale wykonanie już nie,

Także widzę tutaj potencjał, aby to zagrać samemu :-)

Wiersz oczywiście znam i taka wizualizacja trochę coś daje ale i trochę odbiera, to tak jak z Wiedźminem na przykład, oszołomił jednych, innych rozczarował i wrócili do książki.

Zbyt to takie wykonanie bez jakiejś głębi, niby ona jest, ale to takie udawanie. Głos Kazika-nie-Kazika był lepszy.

 

 

 

 

Pozdrawiam :-)

Własny głos zawiera tyle barw i możliwości...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ciekawy. U mnie za A,B,,C dzisiaj kupili cztery czyste na jeden raz do wątłej jednorazowej. Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Ty nie gnasz, a jedziesz na wstecznym haha
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Również się cieszę, że znowu tutaj jestem. :-)
    • @Migrena dziękuję za uznanie:):) @EsKalisia Dziękuję za refleksję:):) @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Talarku:) @Berenika97 Pięknie odpowiedziałaś:):) @viola arvensis Violu pięknie Ci dziękuję za Twoją życzliwość:)
    • Nigdy nie zapomnę mojej babci, od której wszystko się zaczęło. No więc tak. Opowiem wam o tym wszystkim, ale trochę chaotycznie, bo taka z reguły jestem i zazwyczaj ulubioną tradycję, kultywuję. To znaczy o tym, jak zostałam szczęśliwą żoną i matką, mojego, jak pragnę wierzyć, szczęśliwego ze mną męża. No nie. Matką jestem moich dzieci. Dzisiaj mam taki rajzer fiber, z uwagi na jutrzejszą uroczystość, że gadam jeszcze bardziej chaotycznie, niż ustawa nakazuje. W miarę możności postaram, bajanie streszczać.   Obecnie jestem starą babą, lecz wtedy miałam dwadzieścia wiosen, gdy siedziałam i spozierałam jak reszta rodziny, na babcię, która zapragnęła odczytać testament, póki była jeszcze na fleku. Dziadek w tym czasie już nie żył, a przepustki zza światów nie dostał.    Gdy babcia otwierała kopertę, to cisza nastąpiła jak makiem zasiał, a wszyscy wstrzymali oddechy. Nawet jeden z wujków wstrzymał za długo i umarł, ale to już inna historia.   Tylko miętoszenie papieru było wyraźnie słyszalne i tykanie zegara, który odmierzał czas, do rozpoczęcia odczytu. No wreszcie otwarła i po prostu zaczęła:   – Cały mój majątek zapisuje mojej jedynej wnuczce i nie zamierzam się tłumaczyć, dlaczego – mówiąc to, dotknęła znacząca jednego z wałków na głowie, spowitego w siwych włosach. – A zatem – ciągnęła dalej – wszystko jasne. Mojej kochanej wnuczce – że powtórzę – zapisuje w spadku, jedną sztukę z mojej głowy.   – A my. Dostaniemy co? - zapytała nieśmiało zawiedziona do granic możliwości rodzina. – O ile nam wiadomo…   – Tak. Pstro. Nic wam nie wiadomo – wrzasnęła wzburzona babcia, popatrując wokół cwanym wzrokiem. – Z tego jeszcze co dobrego wyniknie. Jestem o tym święcie przekonana.   Tak się złożyło, że na drugi dzień, babcia odeszła w zaświaty. Została pochowana z wałkami na głowie, lecz nie ze wszystkimi. Jeden ja wyszarpnęłam. Taki fajowy druciany. Pusty w środku. Stosownie przy tym, starodawnie dygając i mówiąc, dziękuję.    Po jakimś czasie – mniej więcej, kilka tygodni po pogrzebie – obudziło mnie o świcie, złowieszcze stukanie pode mną. Tak się normalnie przestraszyłam, że o mało co, a bym się zesikała na jaśka. Ze strachu nie mogłam wstać, by zobaczyć, co to za cholerstwo tak diabelnie stuka. Rodzice akurat wyjechali i byłam sama w domku. Jednocześnie pamiętałam, że gdy kładłam się spać, to trzymałam w ręce papilota czyli spadek, który mi się wysmyknął i pokulał między dość wysokie nóżki, podtrzymujące spanko.     W końcu zebrałam się na odwagę i zajrzałam pod łóżko, doznawszy prawdziwego szoku i kołatania przedsionków. Jakaś wściekła mysz, wlazła do wałka i nie mogła się wydostać. Trzaskała nim po dechach na wszystkie strony. Na dodatek warczała na mnie i spoglądała krwawym, mysim wzrokiem. Byłam tak roztrzęsiona, że zaczęłam się wydzierać i biegać jak opętana, przewracając krzesła i nocną lampkę z ozdobnym szczurem na kloszu.     W końcu otwarłam okno, krzycząc wniebogłosy, że zostałam zaatakowana przez krwiożerczego potwora w zbroi. Tak się akurat złożyło, że przechodził pod oknem, młodzieniec szczególnej urody z hektarami i gdy ujrzał spłoszone dziewczę – czyli mnie – to zakrzyknął, czy potrzebuje pomocy, bo jakby co, to on jest chętny. I tak już jest chętny,  pięćdziesiąt lat. Jutro mamy złote wesele.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...