Najpierw miłość, potem śmierć

[FaLcorN]

Pójdę śmiało póki ciało,

choć urośnie mgła i szadź.

Pójdę śmiało póki ciało,

jeszcze dane, żyć i trwać.

 

Może obłok da mi szczęście

lub kałuża prosto w twarz.

Może znajdę bieli wzgórza,

co widuję w lekkich snach.

 

Jeszcze słowa nucą myśli

i w klepsydrze syczy czas.

Jeszcze wstaję, pełen wiary,

przesypywać własny piach.

 

Słucham wiernie szeptów rzeki

i poprawiam serca ster,

a horyzont - sens daleki,

to jedyny słuszny cel.

 

Wiem, że wszystko się ułoży,

bo po trenie dźwięczy pieśń.

Wiem, że palec wskaże Boży,

najpierw miłość, potem śmierć.

[Falkone]

@FaLcorNMimo ufności w opatrzność brzmi to razem jakoś smutno.

Pozdrawiam

[Nata_Kruk]

Przedmówca ma rację, wyczuwa się się jakiś smutek, żal.. ale tego, co w zakończeniu, szczerze Autorowi życzę.

Śmierć, wiadomo.. nastąpi, ale niech będzie przed nią i miłość.

[violetta]

@FaLcorN taka symbioza:)

[FaLcorN]

@Falkone

Tak miało być, przez ten smutek przebija realizm. Miłość jest bez jutra i my jesteśmy bez jutra, czasem jak kajdanem opisani. Nie widzę jednak powodu, by tkwić w smutku dłużej niż pięć minut. Pozdrawiam!

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może w tej szklance do połowy pełnej jest miłość. Jak z Niej wypiję to na pewno będzie widać w wierszach. Pozdrawiam!

 

@violetta

Plontanina życia. Jest w życiu czerń, to musi być i biel. Pozdrawiam!

 

Edytowane 2 godziny temu przez FaLcorN (wyświetl historię edycji)

[violetta]

@FaLcorN no niestety, codzienne pokonywanie Goliata:)

[FaLcorN]

@violetta

Dokładnie, a my

Dawida goła klata..

:-)