sonata nie do wiary

[Panareko]

 

 

o katastrofo

toporek zastyga nad głową

zbliżasz się 

krzyczę widząc go coraz bliżej 

 

przepływam ocean wód płodowych

wychylam głowę i nie do wiary

witaj katastrofo

znów wszędzie mięso

 

o katastrofo mam cię pod skórą

jak odsunięty kielich goryczy

co nie odpuszcza

katastrofa obalone bóstwa

rzeźby ułomne i rozbite lustra

katastrofo nad głową

nadchodzisz witają cię

idący na szafot 

 

wiem że tak

krach i piach

że upadek trąd

prąd ze skóry robi swąd

ależ tak

 

 

grudzień 2019


 

[Alicja_Wysocka]

@Panareko Ten wiersz czytam jak zapis świadomości, że rodzimy się w katastrofie i ona nigdy nie znika. Jest pod skórą, w powietrzu, nad głową.

Bardzo mocny, mroczny obraz.

[Berenika97]

@Panareko Medytacja nad naturą katastrofy - od indywidualnego doświadczenia do cywilizacyjnej. Pesymistyczna wizja ludzkiej egzystencji. Twój wiersz ma dużą siłę wyrazu.