Bezmyślenie

[Toyer]

W szponach mroku krok po kroku do wyroku
życie pisze mi żałobną pieśń
od narodzin poprzez życie aż do roku
w którym skończę swoje ciało nieść

bez nadziei po kolei do niedzieli
tydzień szczeka jak bezpański pies
ci co byli a ich nie ma zapomnieli
żeby być chociaż byle gdzieś

komu w domu dane temu nikomu
jak zjawa między ścianami
trzymam się życia bez poziomu
w konflikcie z własnymi cieniami

kiedy niebyt byt własnej biedy
uchronić chce przed troskami
co stanie się ze mną teraz i wtedy
gdy myśląc ucieknę przed myślami

[Zorya Holmes]

Witaj, Toyer!

Zakręciłeś, zamotałeś, a w tle snuje się spleen i bezowocne poszukiwanie sensu życia. Chyba dekadencja jest znowu w modzie, a może po prostu łatwiej jest widzieć pustą połowę egzystencjalnej szklanki.

miłego :)

Edytowane 22 godziny temu przez Zorya Holmes (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Toyer

W Twoim wierszu widoczny jest ciężar przeżyć. Podoba mi się obraz „szponów mroku” i „tygodnia szczekającego jak bezpański pies” - buduje duszną, atmosferę. A „jak zjawa między ścianami” jest bardzo wymowną metaforą. Wiersz nie brzmi "ładnie" - mówi o zmęczeniu "byciem". Na pewno jest ciekawy.