Między Tybrem a Tamizą

[huzarc]

I

Nie miało nad nim nigdy zajść potężne słońce,

A już właśnie dogasa, kryjąc się w Tamizie,

Wśród wrzasku niezliczonych języków i śmieci,

Policja zdziera flagi z potrójnym krzyżem.

 

II

Pęknięte lustra mostów toną w szarym nurcie,

Zagubione spojrzenia gubią się w neonach,

A echo dawnych bitew szumi w stacjach metra,

Tam, gdzie obcy sprzedaje pamięć w puszkach z colą.

 

III

Jeszcze ochrypłe gardła zawodzą na stadionach,

Ich głos tłumi reklama lotu w ciepłe kraje,

W oknach biurowców płonie papierowe złoto,

Rozdarte przez wiatr jak hymn na kredyt bez żyra.

 

IV

I tylko zegar w wieży, przysypany sadzą,

Liczy kroki przechodniów i milczy w bezruchu,

Jakby wiedział, że czas to pęknięta symetria,

A królestwo na morzach jest cieniem po Rzymie.

 

 

[Annna2]

@huzarc  Cesarstwo Rzymskie było wielkie,

a dziś ?

Dobry wiersz

[Berenika97]

@huzarc

Świetny wiersz, poruszający aktualne wydarzenia. Szczególnie działa wers o słońcu, które nigdy nie zachodziło nad Imperium Brytyjskim, a Ty pokazujesz słońce "dogasające" w Tamizie. Cała pierwsza zwrotka to napięcie między dawną wielkością a obecnym upadkiem.