Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Idę dalej


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Bez zbędnych ceregieli - chcę się pożegnać ze wszystkimi, z którymi spędziłem tu trochę czasu.

Idę dalej swoimi drogami. Podjąłem tę decyzję, bo  uświadomiłem sobie, że w miejscu promującym Kulturę, czy nawet kulturę, jednak obowiązuje elementarna sprawiedliwość, której zresztą na całym świecie ze świecą szukać. Ale jeśli zostaje się dożywotnie odznaczenie w postaci ostrzeżenia za określenie kiczowatego wiersza 'kiczem', a całkowicie bezkarnie uchodzi np. pisanie użytkownikom, że powinno się do nich strzelać z broni palnej, albo nazywanie innych 'lumpami' itp.  personalne odzywki, to chyba jednak nastąpiło tu zasadnicze postawienie ma głowie zasad współżycia społecznego. Nie mam obowiązku tego akceptować.

Pozdrawiam wszystkich, do widzenia i dziękuję.

Opublikowano (edytowane)

 

 

Nie wiem, być może rozdając pucharki zostaje się na tym portalu lumpem  :) Teraz tak na to wpadłam. Nie wiem i nie chcę wiedzieć kim rozdając serduszka na prawo i lewo ;)

Tak czy inaczej każdy z nas pewnie siedzi już w tym po uszy ;)

 

Wszystkiego dobrego dla wszystkich.

 

I ja też lumpiara w galotach ;)

Pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

(a zwyczajnie po ludzku ładnie gdy ktoś nie chce by obrażano kobiety i za to dziękuję)

Edytowane przez wierszyki
Dziękuję (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Hmmm... kolejne zdziwienie, tym razem raczej nie miłe. Na pewno? Twoje wiersze które mogłem przeczytać mają moc. Chciałbym więcej, dużo więcej. Będzie można gdzieś Cię znaleźć? Gdzie jest Twoja Stela Zwycięstwa?

  • 4 tygodnie później...
Opublikowano

ja to mysle ze to bardziej zalezy od tego czy ktos sie obrazi i zglosi . mnie nawet jak ktos nawyzywa od hujow to nie zglosze bo szanuje wolnosc slowa . zreszta co sie przejmowac ratlerkiem szczekajacym za plotem . 

i jak to jest byc tak slabym ze byle slowa potrafia obrazic ?

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !   to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.   obrazy, których używasz, są niezapomniane.   wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !   podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".   to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.       Nika. pięknie napisane.      
    • @Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.
    • @Migrena Ten wiersz jest jak precyzyjny sejsmograf. Nie rejestruje tylko drżenia ziemi, ale drżenie samego Bytu – to pierwsze "pęknięcie w nieskończoności", z którego narodziła się świadomość. Uchwyciłeś w słowach coś, co zwykle skrywa się w milczeniu - ten fundamentalny paradoks człowieka. Jesteśmy "niedorobionymi aniołami", "boskim szkicem", który nosi w sobie "odcisk palca Stwórcy", a jednocześnie "buntem dziecka, które zgubiło drogę do domu" i wciąż ściska w kieszeni klucz, nie pamiętając drzwi. To tekst, w którym się jest – w tej przestrzeni "między światłem a ciemnością", gdzie Bóg milczy "z miłości większej od odpowiedzi", dając nam przestrzeń do budzenia się. Twoje słowa ważą. Mają w sobie gęstość "gliny, która pamięta palce" i lekkość "oddechu, który nie pamięta początku". Nie potrafię inaczej skomentować, tylko iść śladami po Twojej wizji.  To jest tekst o wielkiej odwadze i jeszcze większej precyzji. Świetny! Przepiękny klip   Dlatego właśnie gdybyś nie istniała, Spróbowałbym wymyślić miłość. Tak jak malarz, który własną dłonią Kreśli barwy dnia, I nad swym dziełem nie może wyjść z zachwytu. Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Może dlatego Bóg, po stworzeniu mężczyzny, uznał, że stać Go na więcej. I wtedy stworzył kobietę. :)
    • czy czytając wiersz wypada płakać  a jeśli  tak to jak  te chwilę nazwać   przeżyciem czy burzą a może to kara  za to że poeta  nie płakał   bo bał się że jego  łzy sens stłumią  rozmażą a to  może zaboleć   czy czytając wiersz wypada łzy ronić czy może lepiej zaklaskać
    • Nie można cię winić, że nie umiesz śnić, gdy w twoim domu gasło światło i nikt nie mówił "kochanie, śpij". Twoje sny wędrowały boso po zimnej podłodze, uczyły się same, czym jest miłość, a czym zaufanie. Zostawiałaś gorzkie ślady na poduszce. Poranek zmywał je – wstydził się czułości. Nie miałaś stołu, pachnącego rozmową, ani filiżanki, co znała dotyk ciepłej dłoni. Nauczyłaś się wszystkiego od końca: modlitwy bez "amen", tęsknoty bez "wróć", siebie bez "kocham".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...