-
Ostatnio w Warsztacie
-
Jacek_Suchowicz 8 406
dla mnie tak jest idealnie
bije jak dzwon szczerozłoty
uderzany gałązką wierzbową
delikatnie topi sopel obojętności
kruszy mury twierdz niezdobytych
rytm jego bicia przypomina
letni deszczyk uderzający
o szybę błękitnooką
czasem jak werble zapowiada
taniec dusz zamyślonych
krwistoczerwone od błędów ran
diamentowo niewinne
nieśmiałe i kruche
serce poety jak metaforaale ten kamień mi wrzeszczy - najszybciej usunąć, ale to jest moje zdanie, każdy myśli po swojemu
serce poety to nie kamień
ani nie żaden inny głaz
jest z wrażliwości swojej znane
przeżywa wszystko drugi raz
...
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 30 odpowiedzi
- 1 080 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 481 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 768 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 543 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 335 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
-
Przez Roma · Opublikowano
@Dagna Tak to odebrałam. Jestem wdzięczna za każdy. twoich komentarzy i, jeszcze raz, doceniam Twoją szczerość i odwagę. Mam nadzieję, że jakoś się wszyscy tutaj dogadamy. Spokoju Ci życzę. -
Przez Roma · Opublikowano
@Leo Krzyszczyk-Podlaś nie chcę tłumaczyć tego wiersza - jest tylko próbą ubrania w słowa tego co we mnie siedzi. Spojrzę na niego jeszcze raz, mając na uwadze to co napisałeś. Dziękuję za wejście w tekst i za to, że jakieś tam moje wiersze lubisz :) Serdeczności :) -
Przez Dagna · Opublikowano
@janofor tekst - dzwon dla sumień i wyciskacz łez, ale to zaledwie jeden punkt widzenia, a i sumienia powinny „ dzwonić” po dwóch stronach. Jest wojna i wiele już pomogliśmy otwierając na oścież drzwi, ale był i Wołyń, którego nie należy zamykać jedynie na pomnikach i kartach książek - lecz pamięć o nim traktować jako przestrogę, walcząc o polską rację stanu i wiedząc do czego jest zdolny Rusin,( bo to historycznie ukształtowana inna mentalność…) -
Przez Migrena · Opublikowano
świat pękł jak czaszka, a z wnętrza wysypały się słowa miłosne, których nikt nie umiał poskładać. język wyzionął ducha, gdy miłość przestała go tkać – zostały tylko litery, jak popiół na wietrze, jak puste słowa wbite w papier, który płonie w próżni. Boga nie ma wyjechał cicho ostatnim pociągiem, zabierając echo twoich słów w głuchej ciszy, nawet jego cień się zatarł, gdzie niebo pachnie kadzidłem po rozpadzie miłośći ostatnia cząstka światła, którą karmiłem oczy wczoraj - zgniotła ją twoja dłoń jak czarną gwiazdę na niebie. kiedyś byłaś świtem, teraz tylko popiołem w moich żyłach. a ja? nic – zlepek atomów w mechanicznym rytmie, który bił kiedyś w rytmie twojego serca, organizm, który oddycha bo tak się przyjęło w biologii. w głowie nicość, gdzie gwiazdy twoich słów zgasły. w sercu betonowa studnia, w której echo nie ma do kogo wrócić. ruiny wiary milczą, ruiny myśli kruszą się jak kreda, a serce szepcze szorstkim szeptem. stoję na środku wymarłego horyzontu i nie mam w sobie nawet cienia nicości, bo nicość jest czymś, a ja jestem mniej niż tym. nie ma powrotu nie ma sensu nie ma ciebie nie ma mnie tylko cisza która śpiewa pieśń rozpaczy.
-
-
Najczęściej komentowane
-
.thumb.jpg.2a4c1fb1be2384bf2f494e0e37245a0e.jpg)
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się