Lato mnie pochłania

[Migrena]

 

 

Słońce liże mnie
językiem złotego żaru,
co zna imiona liści
i splata je w zaklęcia wiatru.

Ciężar minionych dni,
wtopiony w skórę,
rozpuszcza się
w tym oddechu.


A ona -
o kasztanowych włosach,
które wiatr splata
z cieniem drzew,
warkoczami światła -
ta, co kiedyś dotknęła mojej dłoni
pod tym samym słońcem,
budząc we mnie echo jej ciepła.


Niebieskie spojrzenie
odbite w strumieniu,
co niesie w sobie niebo.
Może jest tu,
w smaku powietrza,
w ciepłej skórze dnia -
ta, której brak rani jak cień bez źródła,
lecz wypełnia pustkę pieśnią wspomnień.

Każdy podmuch
pachnie jej jasną twarzą,
każdy cień
zdaje się jej dłonią.

A ja -
tylko nutą
w tej pieśni,
którą ona niesie,
nawet jeśli jej nie widzę.

Leżę na wznak
wśród traw,
szepczących o mnie -
zbłąkanym owadzie,
co zapomniał pieśni życia,
lecz teraz uczy się nowej,
już nie przeciwko sobie.

Chmury,
nieba karawana,
przeżuwają czas
nad moją głową,
a ja rozpływam się
w zielonej skali lata -

ciało staje się nutą,
ptaki melodią,
wiatr dyrygentem
z batutą
z brzozowego tchnienia.

Strumień,
szept mokrych kamieni,
obmywa moje kostki,
jakby chciał mnie wyryć
w pamięci skał -

milczących strażników legend,
których tylko czapla opowiada,
jednym spojrzeniem
w głąb świata.

Lato nie jest porą roku -
to bóg
o oddechu zwierzęcia,
co wślizguje się pod skórę,
zamienia kości w korzenie,
myśli w pędy dzikiej mięty,
pragnienia w pióra jaskółki.

Świt rodzi mnie na nowo,
zmierzch tuli
fioletową łapą księżyca,
zawieszonego między brzozami
jak oko snu,

czuwające
nad rytmem kory
i gwiazd.

Na wsi
czas chodzi boso,
stopy ma mokre
od rosy koniczyny,
patrzy jak wilk -
głęboko, bez słów.

Pod tym spojrzeniem
staję się przezroczysty,
jak cień liścia
na płótnie nieba,

jak sen rośliny
o człowieku,
który raz w życiu
był szczęśliwy
i nie szukał powodu,

bo szczęście
było oddechem lata,
a ten oddech
niósł obietnicę
wiecznych powrotów
i głębokiej ciszy.

 

 

[Berenika97]

@Migrena Masz sposób na zatrzymanie czasu i głębokie wsłuchanie się w świat. Rozmarzyłam się, nawet wymyśliłam słowa tej onej, kasztanowowłosej, którymi mogłaby Cię ukoić? Lub odwrotnie. :) Wiersz przepiękny!

[Alicja_Wysocka]

@Migrena

Twój wiersz jest jak modlitwa ciszy,  pełen zmysłowości i głębi, która mnie porusza.

Lato w Twoich słowach nie jest tylko porą roku, ale żywym bytem, który pochłania i odradza.

Twoja poezja to prawdziwe zanurzenie w świecie zmysłów i pamięci, a każda metafora niesie ze sobą echo emocji.

Czuję, że piszesz z serca, z tej nieprzemijającej tęsknoty, która wypełnia pustkę pieśnią wspomnień. Dzięki Tobie poezja staje się modlitwą i melodią jednocześnie.

Dziękuję, że dzielisz się tym pięknem, ja tego nie potrafię.

[Annna2]

@Migrena  odpowiem za V. Hugo.

 

 Miłość jest jak drzewo: sama z siebie rośnie, głęboko zapuszcza korzenie w całą istotę człowieka i nieraz, na ruinie serca, dalej się zieleni.

[Robert Witold Gorzkowski]

 

@Migrena po przeczytaniu zaniemówiłem i ujrzałem przed oczami Félixa Lope de Vega y Carpio tak tylko jego płodność jest wstanie ci dorównać!

 

udało mi się ochłonąć i mam prośbę czy mógłbyś ten wiersz mi napisać na kartce swoim pismem podpisać się i mi przesłać włączę go do mojego zbioru wierszy i korespondencji wielkich poetów.

 

cóż, w rewanżu mogę się odwdzięczyć moimi publikacjami nie tylko poetyckimi.

Robert

 

 

 

Edytowane wczoraj o 06:17 przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

 

@Berenika97

Bereniko.

To Twoje komentarze są przepiękne.

Dziękuję uśmiechami :):):)

 

 

@Alicja_Wysocka

Al.

Oj, potrafisz, potrafisz :)

Ty jestes literacką bestią :) 

W najlepszym tego słowa znaczeniu !!!

Dziękuję za uroczy komentarz :)

Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)

 

 

@Annna2

Aniu.

Tak jest.

Jak drzewo !

Dziękuję Aniu.

 

 

Edytowane wczoraj o 15:11 przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Robert Witold Gorzkowski

To będzie dla mnie przyjemność :)

Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :)

Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga.

Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam.

Kartkę z tworzenia mam.

Jest Twoja.

 

Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego.

Tylko daj adres na priv.

Dziękuję.

 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Migrena już pisałem Tarnawa Robert Gorzkowski ul. Warszawska 97, 05-090 Jaworowa to adres do firmy

[Nata_Kruk]

Zaraz wracam....

Jestem ponownie.

@Migrena nie cytuję całości, bo wiersz dłuuugi lak pas startowy dla.. łabądka...

Będziesz krzyczał, trudno (i tak nie usłyszę)... ale owinęłam się w grubą kołdrę i.. gdybyś tłukł na odległość... nie poczuję.

Pozwoliłam sobie zmienić wersyfikację.... tak bym czytała całość.

 

Słońce liże mnie językiem złotego żaru, co zna 
imiona liści i splata je w zaklęcia wiatru. Ciężar minionych dni, 
wtopiony w skórę, rozpuszcza się w tym oddechu. 
A ona - o kasztanowych włosach, które wiatr splata 
cieniem drzew w warkocze światła.            .............. opuściłam "z" i dałam... w warkocze (?)
Ta, co kiedyś dotknęła mojej dłoni pod tym samym słońcem, 
budząc we mnie echo jej ciepła. Niebieskie spojrzenie 
odbite w strumieniu, które niesie w sobie niebo.  ................ było kolejne "co", dałam.. które

 

Może jest tu, w smaku powietrza, w ciepłej skórze dnia.
Jej brak rani, wypełnia pustkę pieśnią wspomnień.  ........  pominęłam...   "jak cień bez źródła, lecz" 
Każdy podmuch pachnie jej jasną twarzą, każdy cień zdaje się 
jej dłonią. A ja - jestem nutą w tej pieśni, którą ona niesie, 
nawet jeśli nic nie widzę. Leżę na wznak wśród traw       ............. za kolejne "jej", może.. nic (?)
szepczących o mnie - zbłąkanym owadzie,  co zapomniał 
pieśń życia, lecz teraz uczy się nowej, już nie przeciwko sobie. ..... pieśń.. bo, nowej (jednej)

 

Chmury, /nieba/ karawana, przeżuwają czas            .................... za nieba, zasugeruję.. jak..
nad moją głową. Rozpływam się w zielonej skali lata.          ......... z gdyby bez .."ja"..
Ciało staje się nutą, ptaki melodią, wiatr dyrygentem 
z batutą z brzozowego tchnienia.
Strumień, szept mokrych kamieni, obmywa moje kostki, 
jakby chciał mnie wyryć w pamięci skał -  milczących 
strażników legend, które tylko czapla opowiada,  .......................było.. których..
jednym spojrzeniem - w głąb świata.

 

Lato nie jest porą roku - to bóg o oddechu zwierzęcia, 
co wślizguje się pod skórę, zamienia kości w korzenie, 
myśli w pędy dzikiej mięty, pragnienia w pióra jaskółki.
Świt rodzi mnie na nowo, zmierzch tuli (..) łapą księżyca,   ........... filoetową - konieczne (?)
zawieszonego między brzozami, jak oko snu, 
czuwające nad rytmem kory i gwiazd.

 

Na wsi czas chodzi boso, stopy ma mokre od rosy (..),       .......... pominęłam.. koniczyny
patrzy jak wilk - głęboko, bez słów.
Pod tym spojrzeniem staję się przezroczysty, 
jak cień liścia na płótnie nieba, jak sen rośliny o człowieku, 
który raz w życiu był szczęśliwy i nie szukał powodu. 
Szczęście było oddechem lata, a ten oddech, 
niósł obietnicę wiecznych powrotów i głębokiej ciszy.

 

 

Treść bardzo mi się podoba.

Pozdrawiam... please, bez urazy za 'mieszanie'.

Edytowane 6 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Nata_Kruk

Nata !

Nata :)

Gruba ta kołdra ?

Ma w sobie kevlar ?

Bo ja mam granat.

Zębami zawleczkę już.......

 

Ale nie.

Nie Tobie !.

 

Pomyślę nad tą "demolką".

Coś co mi załopotało neuronami we łbie.

 

Wszedłbym w to.

Następnym razem ?

Jak się jeszcze raz....na tych schodach.

Ty i ja.

A świat milczy.

Milczy jak szalony.

Wszystko w blasku dnia.

 

Biorę sobie do serca Twoje słowa.

Obiecuję, że nie zmarnowałaś czasu !

Dziękuję.

I gałązkę jaśminu Ci niosę...