Przepowiednia

[infelia]

Na początku było zaklęcie, dym z kadzidła,
Dzwonki, wibracje stołu, skrzypienie podłogi.
Szeptucha nad magiczną kulą pochylona,
Czerń z bielą rozbełtała głośnym zaklęciem.

 

Z mąki mgłę sprawiła, jak we młynie,
Jej wróżba otworzyła niebo nade mną,
A ja wierzyłam, że to jest wróżka,
Która dotknie mnie skrzydłem i odmieni los.

 

Byłam panną na wydaniu, gołą, bosą.
W duchu mieszkała we mnie niepewność,
Jakbym pod suknią wciąż kryła amulet
Bijący w piersi jak drugie serce.

 

Szeptałaś, staruszko, że ziółka leczą,
Ale na miłość nie ma lekarstwa.
Potem przyszło kłamstwo, ciche i drobne.
Niewinne, jak kropla porannej rosy.

 

A jednak zjadło we mnie cały sens,
Rozmyło cel, do którego zmierzałam.
Chciałam szczęścia – tak prostego i jasnego,
Takiego, co ogrzewa dłonie, lecz nie parzy.

 

A dostałam maskaradę przebierańców:
Raz byłam królową balu w koronie,
Raz tylko maskotką, barwną papugą
W twojej klatce rytuałów głupich.

 

Pech przyszedł nagle, niespodziewanie,
Przeciął moje plany ostrą linią,
Musiałam wybrać inną drogę,
Choć przed oczami rosła mi ściana wody.

 

Za nią stałeś ty – nieobecny, ulotny,
Ślepy, głuchy czy szalony.
Na stole leżała pusta lista gości,
Czekałam, aż wejdziesz… na próżno.

 

I teraz, gdy zamykam oczy,
Kadzidło znów pachnie jak w starej chacie,
Ostatni dar od serca, które wciąż wierzy,
Że magia była jednak prawdziwa...

 

Edytowane 8 godzin temu przez infelia (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@infelia Twój wiersz, jak z kadzidła - unosi się powoli, zawiesza między realnością a czymś... głębszym. Tą dziewczyną w środku mogłam być ja, mogłaś być Ty, każda z nas. Czułam dym, widziałam szeptuchę.

A na końcu – została wiara. Taka, co już nie krzyczy, ale wciąż nie zgasła. 

 

Pięknie to piszesz -  i smutno, i miękko,
jakbyś rzucała cień serca na rękę.
Wierzyć w magię to jedno, a ufać - trudniejsze...
 

[infelia]

@Alicja_Wysocka  Magia słowa ponad wszystko!

[Alicja_Wysocka]

@infelia Magia słowa - koniecznie :)

No nie samym chlebem... , przecież