Pamiętaj...

[Nataliii]

Pamiętaj...

Polsko! Jest w Twej historii wiele kart krwią zapisanych.
Los nie szczędził Ci ran i blizn, zawsze obcą ręką zadanych.
Tych, którzy Cię zhańbili wymaż ze swej pamięci,
Pamiętaj o tych, co Cię bronili – pozwól im wiersz ten poświęcić,

Jest w Warszawie miejsce szczególne – pomnik,
Gdzie są pochowane ciała Twoich rycerzy Polsko!
Jakże w swej miłości do Ciebie oddanych.

Wśród nich ciało chłopca małego spoczywa,
Zamiast bawić się i uczyć, bronić poszedł Lwowa,
Oddał życie, bo chciał, aby miasto jego polskim było.
Oddajmy cześć jemu i innym lwowskim mogiłom.

W listopadowe dni roku osiemnastego,
Gdy Polska wolność odzyskała, młodzi mieszkańcy
Lwowa musieli walczyć, by Polska w mieście istniała.

Walczyli, ginęli dumnie za sztandar biało-czerwony,
Twoje kwiaty Polsko! Twoje dzieci, wzór niedościgniony!
Opuścili ojca, matkę, by bronić słusznej sprawy,
Brali udział w wojnie o Polskę nie dla zabawy.

Niejedno młode życie zostało przerwane,
Ale to, jak walczyli, jest zapamiętane,
Bo w historii Polski są Lwowskie Orlęta,
Jak Cię bardzo kochali, o tym Polsko pamiętaj.

Chłopcy, młodzież lwowska – Lwowskie Orlęta,
Dla Was i o Was piszę te słowa,
Aby każdy młody Polak pamiętał,
Co dla Polski poświęcili młodzi mieszkańcy Lwowa.

[Samo zło]

hahaha, nie dam rady, przepraszam ale nie dam rady do końca przeczytać, hahaha- pękam ze śmiechu - serdeczności

[Leila]

Samo Zło zauważyłam, że to pierwszy wiersz tej osobty (Natalii) na forum. Nie sądzę więc, żeby Twój komentarz sprawił jej szczególną radość, lub zmusił do refleksji. Nie można powiedzieć, że Twój komentarz spełnia jakiekolwiek wymagania tzw "konstruktywnej krytyki", która jest główną zasadą obowiązującą na forum dla początkującyh poetów.

Od siebie do autorki napiszę tylko że niestety - czasy prymatu poezji niepodległościowej minęły. Wiersz odnosi się co prawda do ważnej kwestii poruszanej obecnie, jednak czas narzuca formę. Proponuję poeksperymentować z formą przekazu, która powinna być przede wszystkim krótsza. pozdrawiam

[Nataliii]

Tak wiem, ze jest dosyć długi i trochę temat nie na topie, ale chciałam wstawić i zobaczyć jakie będą wasze komentarze. Jest to wiersz napisany na konkurs Poezji Lwowskiej i dlatego ma ten temat, inaczej był go nie napisała. Ciekawa jestem poprostu waszej opinii, czy jest bardzo różna od opinii jury...

[Piotr Sanocki]

Heh... Ja jestem Wielkim Zwolennikiem poezji czasu międzywojennego. Jednak szczerze mówiąc Twój wiersz ciężko się czyta, bo ciężko wytrzymać z tą naiwną i dosłowną poezją. Może to troszkę za ostre stwierdzenie, ale czas "rycerzy w zbrojach blasku, w kaskach na wietrze rozwiewających kity płomieni" już trochę dawno minął i czas najwyższy wydorośleć. Ale czytaj tą poezję. Bo ludzie nadal jej nie rozumieją.

Poza tym po co taki PATOS???! Przeokropnie to wygląda z naprawdę odważną dosłownością. Przesadzony romantyzm z tego powstały jest prawdziwą torturą!
Rymy są dość poprawne i to jest może jedyny plus wiersza.

Liczne powtórzenia (mam wrażenie, jakbym czytał ciągle to samo, tylko w innej kolejności): Polska (to chyba najwięcej), bronili, walczyli, oddanie, Orlęta itd.

Ale z tą "Polską" to lekka przesada! Nawet w mocno patriotycznym dziele powinien być jego umiar...

Pozdrawiam serdecznie

[Piotr Sanocki]

Poza tym o "tamtych czasach" można pisać naprawdę ładnie i oryginalnie. Nie koniecznie trzeba temu poświęcać tak dosłownej treści, bo przecież od czego jest przekaz, a resztę sam czytelnik już sobie rozwinie.

[drewniane palce]

jestem chyba sadystką. zawsze trafiam na takie wiersze bo patrze po tytułach, sam wielokropek w tytule skusił mnie żeby przeczytać . szczerze? nie doczytałam chyba nawet do trzeciej strofy bo uuuh, nie mogłam. to fałszywe! bo ty wcale nie wyczuwasz tego klimatu strachu przed wojną, uniesienia i potrzeby zagrzania do walki patriotyzmem. kompletnie ci nie wierze, nadałaś całemu tekstowi patos który jest właściwie w złym smaku. łapanie ludzi 'na litość', próba wzruszenia opowiastkami o małych dzieciech spełzła na niczym. no przykro mi, niestety nieudana próba. moja rada - pisz o sobie, własnych uczuciach i nie wywalaj kawy na ławe ani nie staraj sie tworzyć jakichś wielkich formatów teksty bo nie jesteś Mickiewiczem i ci sie to nie uda. pozdrawiam

[Arkadiusz Nieśmiertelny]

Hm, może faktycznie jest tak, jak komentatorzy tutaj piszą, ale... trzeba się także zastanowić. Dlaczego dzisiaj tak mało osób pisze w ten sposób, sposób, który niegdyś był tak popularny, a teraz właściwie zanikł... można to wyjaśnić rozwojem poezji, ale wtedy należałoby sformułować definicję słowa "poezja"... wg mnie dzisiaj zdecydowanie zbyt dużo jest wierszy polegających na dość chaotycznym ułożeniu różnych słów zmuszających czytelnika do szukania drugiego dna i sensu.

Samo zmuszanie nie jest niczym złym, wręcz przeciwnie... Ale często za tymi słowami nie kryje się żaden zamierzony przez autora sens, gdyż autor napisał wiersz pozornie posiadający drugie dno, a w rzeczywistości liczy na to, że czytelnik do słów przez niego napisanych, dopisze własny sens, bo prawdziwego już nie ma...


Wiersz Nataliii jest staroświecki i nie wpisuje się do tego nurtu dzisiejszej poezji. Ale wg mnie to nic złego. Duży patos - fakt. Niemiła długość utworu - fakt... ale jeśli występują błędy, nie należy od razu negować sens całego wiersza.

Chciałbym jeszcze nawiązać do wypowiedzi:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

taka argumentacja jest wg mnie niewłaściwa - nie należy z góry mówić, że ktoś nie jest Mickiewiczem i że nigdy mu nie dorówna. Mickiewicz był super, ale to nie znaczy, że nie można być jeszcze lepszym. Być może gdzieś na forum poezji.org znajdują się wiersze osoby, która w przyszłości będzie naprawdę wielkim poetą. Jest to całkiem realne. W końcu Mickiewicz także ćwiczył, nie od razu napisał wszystkie swoje dzieła - dlatego nie skazujmy nikogo na los, który nie musi się mu należeć...

pozdrawiam, szczególnie Nataliii, liczę, że będziesz pisać dalej i będziemy mogli czytać Twoje kolejne wiersze

/Arek