Dla Krzysia -- przyjaciela, brata krwi.
Szliśmy razem przez łąki,
bieszczadzkich pustkowi,
przez trawy do pasa.
Sierpniowe słońce paliło nam karki,
a my śmialiśmy się jak dzieci,
które zapomniały, co to czas.
Krzysztof zerwał dmuchawca.
Zdmuchnął go jednym tchem.
-- To moje myśli. Teraz latają.
Był filozofem.
Skończył Uniwersytet Jagielloński z nagrodami..
Czytał Hegla i Nietzschego jak inni
czytają poranną gazetę.
Myślenie miał w oczach.
Szukał sensu wszędzie.
Świat czytał jak książkę --
bez tłumaca, bez przypisów.
Był moim bratem krwi.
Kochaliśmy się jak bracia --
jeden dla drugiego zrobiłby wszystko.
A potem przyszło to, co przyszło.
Szpital psychiatryczny.
Białe ściany, białe piguły, biali ludzie bez twarzy.
Dom bez klamek.
Korytarze długie jak modlitwy bez odpowiedzi.
-- Bóg to schizofrenik z demencją,
a rzeczywistość to Jego wyobraźnia --
powiedział Krzysztof.
Już wtedy wiedziałem,
że w tym zdaniu jest więcej prawdy
niż w całym psychiatryku.
Spał w świetle jarzeniówek,
w oddechu innych -- ciężkim jak metal.
Zajmowali się nim ludzie,
którym przepisy zastąpiły serce.
Bez oczu. Bez imion.
Cierpiał nie jak chory, ale jak więzień idei.
Jak żywy wyrzut sumienia.
Widzieliśmy się coraz rzadziej.
Odwiedzałem go.
Witał mnie radością w oczach.
A ja, wychodząc, płakałem jak dziecko.
Raz przyszedł nago na moje osiedle.
Do mojego domu.
Późną śnieżną jesienią. Na boso.
-- Nie jestem chory. Ja jestem wolny.
Potem znów zniknął.
Gdy go znaleźli, leżał w altance jak pies,
który zdechł przy drodze.
Zwinęli go jak brudny dywan.
Widzieliśmy się ostatni raz w prosektorium.
Wsunęli mu kartkę na sznurku do ręki:
„Zgon naturalny.”
Cokolwiek to znaczy.
Nic nie jest naturalne w umieraniu
z mózgiem przeżartym chemikaliami
i duszą, która biegła do mnie nago
po zaśnieżonym osiedlu.
Wyszeptał wtedy martwymi oczami:
-- Wiesz… te myśli w dmuchawcu? One wróciły.
-- Ale nie moje.
A ja, wychodząc, nie mogłem powstrzymać łez.
Bo widziałem go,
ale nie mogłem odzyskać tego,
co w nim kochałem --
błysku w oku, ostrości i przenikliwości umysłu.
Zostawiałem tam resztki mojego przyjaciela.
Brata krwi.
