zorza nad gułagiem

[MIROSŁAW C.]

 

księżyc 

uśmiecha się figlarnie 

wieczornym szronem

na igłach jodły 

 

ubywam 

sam z siebie

splatając 

i rozplatając palce rąk

zabijam czas

typowym niemym monologiem 

 

kiedy na skórze głowy 

spis powszechny 

wszystkich świętych 

insektów wschodu 

rzuca cień strachu

na skronie 

 

nagle

krzyk żurawi

jak mistyczny pierwiastek 

promieniem boskim

rozpachniał się w sercu 

 

mój skrawek Polski

 

 

 

 

[Bożena De-Tre]

@MIROSŁAW C. Dobrze mieć coś swojego pomyślałam.......choć może nie to chciałeś zaznaczyć.

@Bożena De-Tre ....no cóż ''ubywamy''

@MIROSŁAW C. ''miast wzlatać spada.Cisza i żal''.......tytuł mnie naprowadził na taki ''gułagowe wypominki''z ''zorzą''na widnokręgu..

[Annna2]

@MIROSŁAW C.  oglądam klucze żurawi lecące na jeziora wczesną wiosną.

Piękny widok i ich klangor.

I jednocześnie przypomniałeś mi "Archipelag Gułag" Sołżenicyna

[MIROSŁAW C.]

@Bożena De-Tre @Annna2

"Od przyjazdu do wyjazdu mijają tu dziesięciolecia, czas mierzy się ćwiartkami wieku. NIGDY NIE WRÓCISZ do dawnego twego świata".

 

Dziękuję za komentarze, pozdrawiam. 

[Bożena De-Tre]

@MIROSŁAW C. Ale ważne że doceniamy czas…jest darem ulotnym i nie każdy go „ ucapi”(lubię ten zwrot z wiersza o Ilarze)…pozdrawiam również.

[FaLcorN]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jesteśmy ogromną klepsydrą,

która przesypie się w dół,

w ziemi.

 

Pozdrawiam!

[MIROSŁAW C.]

@FaLcorN

...po czym wyrosną nam skrzydła. 

 

Dziękuję za ślad, pozdrawiam. 

[FaLcorN]

@MIROSŁAW C.

I poniesie nas wiatr - prawdy,

tam gdzie zbierają się, dusze.