Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

"Więcej niż wszystko, dłużej niż zawsze"

PerfectlyImperfect
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

PerfectlyImperfect

PerfectlyImperfect

Opublikowano
Opublikowano

Jestem jak mrok między gwiazdami. Każdy na mnie patrzy, ale nikt nie dostrzega. 
Jestem jak milczenie między słowami. 
Jak cierpienie między najpiękniejszymi chwilami.
Pamiętam wszystko...
Widzę, słyszę, czuję, ale nie jestem jak wy.. 
Egzystuję nocami, płaczę literami, wypełniam pustkę między galaktykami.
Kiedy dotykasz mnie snami, dotykasz pustki między nami.

4
PerfectlyImperfect

PerfectlyImperfect

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Annna2 Piszę kiedy jestem smutny, a to mój pierwszy wiersz od około 10 lat. Jestem INFJ (z domieszką INTJ) i zakończyłem właśnie 9 letni związek w którym nie byłem rozumiany, a ten wiersz jest tego owocem. Myślałem nad tytułem "Niebo nad nami" (ale ten przyszedł naturalnie, bez namysłu), bo kiedy patrzymy w gwiazdy widzimy przeszłość, wieczność - dociera do nas światło wygasających gwiazd itp., choć widzimy dużo więcej. Dziękuję za komentarz - wiele to dla mnie znaczy, jeśli komuś też daje do myślenia. Sam z czasem odnajduje nowe znaczenia. Zwykle nie zmieniam zbyt wiele w wierszach - słowa ze mnie wypływają same na kartkę. 

Rafael Marius

Rafael Marius

Opublikowano
Opublikowano

@PerfectlyImperfect

 

W moim odczuciem wiersz opowiada o byciu pomijanym, niezauważanym, odmiennym, kimś komu pustka wypełniła przestrzeń relacji.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Jesteś pierwszą osobą na tym forum, o której wiem że interesuje się MBTI.

Dla mnie to jedna z pasji od dobrych kilku lat.


Co do mojego typu z urodzenia ESFJ, choć obecnie wskutek okoliczności zewnętrznych, niezależnych ode mnie bardziej przypominam ISFJ.

Tak czy siak silna funkcja Fe.

 

W twoim przypadku pewnie mniej aktywna skoro mówisz o domieszce INTJ.

1
Roma

Roma

Opublikowano
Opublikowano

Twój wiersz boli… Mam nadzieję, że dobrze odczytasz to, co chcę Ci przez to powiedzieć, bo na więcej zabrakło mi słów. 

Trzymaj się ciepło :)

1
PerfectlyImperfect

PerfectlyImperfect

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Rafael Marius Kiedy studiowałem filologię angielską kilkanaście lat temu, to pisałem pracę magisterską na temat introwertyzmu. Bardzo mi to pomogło odnaleźć siebie i zrozumieć, dlaczego nigdzie nie pasuję. Domieszka INTJ - bo mogę na całe miesiące odciąć się od ludzi żeby skupić się na nauce. Mój ojciec miał tendencje "wypędzać" mnie na dwór, żebym całego dzieciństwa nie przesiedział w książkach.

@RomaTak, bardzo dobrze rozumiem.. boli.. i inne słowa są zbędne, bo w punkt oddaje to jak się czuję od lat.
Dziękuję.. choć dziś to trochę zbyt ciepło ;p wszystkiego dobrego

2
Rafael Marius

Rafael Marius

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

U mnie było dokładnie na odwrót latałem od rana do wieczora na podwórku i byłem najbardziej towarzyskim dzieckiem i nastolatkiem w okolicy.

Książki z własnej i nie przymuszonej woli zacząłem czytać dopiero po 30tce. Wcześniej wolałem życie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tectosmith
      Dotyk

      Przez Tectosmith · Opublikowano

      @tie-breakDziękuję Ci. Mam bardzo podobne zdjęcie.  Pozdrawiam serdecznie. 
    • Moondog
      Nie będziesz mi mówić

      Przez Moondog · Opublikowano

      Nie będziesz mi mówił   Nie będziesz mówić co robić mam Jak tworzyć i pisać wiersze Gdzie jego siła ale mój żal Przelewa się teraz przez ręcę   Nie będziesz mówić co robić mam Gdy spadam leciutko jak deszcz Bo zbłądze pośród sztormów i fal I krzyk swój znów poślę na żer   Nie będziesz mówić co robić mam Choć bunt byłby to bez powodu Bo słoną ciszę oraz chłód skał Ze sobą zabiorę do grobu  
    • huzarc
      Apokryf światła

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Migrena Ten wiersz jest bez wątpienia ambitny, totalny i silnie metafizyczny. Stanowi zapis kosmologicznego apokryfu, na wzór wielkich mitów o stworzeniu. Łączy ich tradycje ze współczesną poetycką metafizyką. Tworzy zatem własną mitologie po końcu świata, czyli pisaną językiem poezji „po Bogu i po języku” i układa w ten sposób poemat metafizyczny najwyższej klasy, o sile i ambicji rzadko spotykanej w poezji współczesnej. Znakomicie łączy język teologii, kosmologii i poezji.
    • tie-break
      Dotyk

      Przez tie-break · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Ta zwrotka idealnie pasuje do zdjęcia. Może dlatego, że ostatnio dużo "poluję" na fotografie, jestem jakby przewrażliwiona na to, co mówią nam obrazy. Właśnie nie słowa czy muzyka, ale obrazy.  U Ciebie odczytuję intensywne przekonanie, że trwanie jest ciągłością, a śmierć to tylko jedna z wielu przemian, metamorfoz. W zależności od tego, w co kto wierzy, mogą to być przemiany energetyczne, duchowe, kosmiczne, nawet biologiczne - co nie zmienia faktu, że to, co istnieje, istnieć będzie zawsze. Przemijanie związane jest z upływem czasu, ale nie z bytem, jako takim. Przemija wyłącznie jakaś forma jego urzeczywistnienia się, aby mogła zastąpić ją inna.   Może moje zdjęcie się nada, aby uzupełnić komentarz (zestawienie kwitnienia i śmierci, pokazanie, jak bardzo blisko mogą być jedno przy drugim).   Przemijanie - Tie-break, sierpień 2025 r.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Migrena
      Apokryf światła

      Przez Migrena · Opublikowano

      to czas po końcu                      wszystkiego. Nie było światła. Nie było też ciemności - bo nie było już nikogo, kto mógłby ją nazwać. Tylko pył, drżący w oddechu nicości, szukający formy jak dziecko, które nie zna jeszcze swojego imienia. Z resztek spalonego Boga unosiły się iskry. Nie miały celu, tylko pamięć. Z tej pamięci wypłynął pierwszy ruch - cichy, powolny, jakby sam czas próbował nauczyć się chodzić po nowo narodzonym bezkresie. Czas był wtedy jak rana, która jeszcze nie wie, że będzie blizną. Niebo było teraz wnętrzem ziemi, a ziemia snem, który śnił sam siebie. Nie istniało „góra” ani „dół”, tylko puls, bez rytmu, bez ładu, z którego wyłonił się kształt - jeszcze nieświadomy, że jest stworzeniem. A gdy otworzył oczy, nie zobaczył nic - więc nazwał to Bogiem. Tak zaczęła się druga Biblia, pisana nie słowem, lecz popiołem. Każda litera miała smak spalonej modlitwy, a każdy wers - ciężar milczenia. Z ruin ludzkich czaszek rosły drzewa. Nie dawały owoców. Dawały wspomnienia. Ich korzenie ssały łzy z gleby czasu, a liście szeptały w języku, którego nikt już nie pamiętał. Kto zjadł jedno, pamiętał, że kiedyś był. Kto zjadł dwa - przestawał istnieć znowu. Nie było raju, tylko równanie bez wyniku. Nie było piekła, tylko echo dawnych krzyków, rozciągnięte w nieskończonosć jak biała nić. A wtedy coś - może cień, może nuta dawnego sensu - wyszeptało w tej pustce: „Stwórzmy człowieka jeszcze raz.” I pył, znużony samotnością, podniósł się w kształt. Nie z gliny. Nie z ciała. Z błędu. Pierwsze stworzenie zrodzone z pomyłki. Spojrzało w nicość i rzekło: „Niech będzie światło.” I było. Ale tym razem światło nie służyło oczom. Było jak wspomnienie ognia, który marzył, by znowu być słońcem. Służyło wspomnieniu tego, co zostało z Boga - iskrze, która już nie wiedziała, czy jest dobrem, czy tylko pragnieniem bycia czymkolwiek.      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...