Zagubiony chłopiec

[Triengel]

Pewien niegdyś chłopiec, 

Zgubił się w mroku tego świata, 

Odnaleźć się nie mógł, 

Totalnie go nie rozumiał, 

Ulicami miast hasał,

W poszukiwaniu odpowiedzi.

 

Zagubiony chłopiec, 

Społeczeństwa się bardzo przestraszył,

Taki agresywny, taki paskudny,

Nikt go nie chciał zaakceptować,

Podporządkować się również próbował, 

Nie dał rady, mimo chęci.

 

Plecak pełen radości porzucić musiał, 

Balastem okazał się zbyt dużym, 

Jego ciężar go przytłaczał, 

Dalej zagubiony, dalej z pustymi rękoma,

Głowa spuszczona w dół 

Nie wiedział co począć miał.

 

Liczne porażki go nie wzmocniły, 

W cieniu wolał się ukryć, 

W jego głowie mu bezpieczniej,

Nie chciał patrzeć na te twarze,

Podejrzliwe i pełne nienawiści,

Jak dziwaka go traktują,

Jak od siebie gorszego.

 

Chłopiec poddał się, 

Za dużo po drodze stracił,

Nie dał rady iść dalej,

Wyrwać się z tego świata, 

Ani mu jakoś pomóc, 

Nie dał rady go zrozumieć, 

Czy też odpowiedzi znaleźć, 

Na nurtujące go pytanie:

"Czy mogę być tu sobą?"

 

 

 

 

 

Edytowane 25 Czerwca przez Triengel (wyświetl historię edycji)

[ViennaP]

@Triengel Wszyscy jesteśmy, a raczej czujemy się nieco zagubieni w tym świecie. Od czasu do czasu. Ale ten "świat" to też my. ;)

[Rafael Marius]

@Triengel

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zabrakło profesjonalnej pomocy, bo w takich przypadkach domowymi metodami niewiele się zrobi.

[Annna2]

Trochę przebudowałabym pierwszy wers,

wyzbyłabym "się"  - ulicami hasał.

Z podobaniem dla wiersza- bo to współczesny problem wyobcowania- choć pozornie wszystko zbliża.

Nowoczesne środki komunikacji, net. Wystarczy tylko kupić bilet. A jednak.

[Triengel]

@Annna2 Dzięki za zauważenie błędu, poprawiłem. Wspilczesny świat czasami jest okrutny, jak ktos jest inny to często może się czuć całkowicie odrzuconym