Bzdury.

[Lidia Maria Concertina]

Kołacząc do niekrochmalonych prześcieradeł
wybieram się na spacer
po histerycznym niebie

Pod maską spokoju,
spanikowane "ja" - gwałtownie się kolebie:
zmrożone odsetki w banku,
kwas mrówkowy w ulu,
klepsydra na ganku,
szczęście zwija się z bólu 

Zarywam noc gwałtownie,
Numer do grupy wsparcia!
... tam - ciągle zajęte,
podobnie w oazie,
we wspólnocie rodzin 
i w psychiatrów bazie

A przecież miał to być spacer - jak rzekłam: ''po niebie.''
Nie mogę znaleźć drogi - od ciebie do siebie.

Chcę byś mnie uspokoił,
wyrównał rachunki,
bo ja - nie potrafię:
zbyt ciężkie rynsztunki - zmarnowanego czasu,
popijaw za barem,
rachunków sumienia z diabelskim kontuarem

Ktoś to musi sprzęgnąć.
Zapiąć i ogarnąć.
Spisać i podliczyć.
Zebrać i zagarnąć.

Wychodząc z mojego życia - nie rzuciłeś cienia:
To jak, rodzimy się "wciąż na nowo"?
Czy znowu - "na do widzenia"?
 

[Alicja_Wysocka]

@Lidia Maria Concertina

Odnajduję w tym wierszu ból ujęty w formę pozornego bełkotu – pełnego rwanych obrazów i emocji.

Może i jest w tym chaosie jakaś trudna do uchwycenia prawda, ale wszystko mi się tu miesza i rozpada.

To nie są bzdury – raczej krzyk z wnętrza osoby, która czuje się opuszczona i zagubiona, może nie tylko w świecie, ale też w sobie samej.

Myślę, ze trzeba siły, by ubrać taki niepokój w słowa.

[Ewelina]

@Lidia Maria Concertina piękny wiersz i jakoś bardzo koresponduje z moim obecnym nastrojem, stąd tak mi bliski.

Pozdrawiam serdecznie