Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Roma

Pożyteczne wagary

 

nareszcie Ziemia w Aśce z Prudnika

zawirowała w cieniu młodnika

choć gajowy był dość stary

to przydały się wagary

bo uwierzyła w myśl Kopernika

 

W tym sęk

 

gdy w Amazonii Anka z Lichenia

stwierdziła straszny stan wylesienia

rzekła sęk w tym że te rżnięcia

przeszły obok mnie dziewczęcia

straty nadrabia z wodzem plemienia

 

Ekologicznie

 

eko-fanatyk farmer w Teksasie

siał pędny rzepak z modą na czasie

do żniw wołał grubą Mary

i częstował mocną cherry

lubił pomłócić w świeżej biomasie

 

Pozdrowionka

 

PS

 

W trzeciej zwrotce chyba drugi i trzeci wers niechcący w jednej linijce. A może celowo?

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Monokultura to przekleństwo naszych czasów zarówno na polu uprawnym jak i w sztuce zaczynającej się od przedrostka pop.

Również w relacjach, które szybko nudzą.

 

Ale są jednak wciąż małe poletka w wieloma roślinami tak jak na tym forum.

Opublikowano

@Roma - to ciekawa i odważna próba zmierzenia się z rymem i metrum –

z wyczuwalną wrażliwością i bogactwem obrazów.

Choć forma momentami jeszcze się opiera, już potrafisz ją prowadzić. Liryczne frazy

i sensualny język pokazują, że w poezji rymowanej może znaleźć własny, niebanalny głos.

 

Roma, liczę Twoje dzieci z loczkami – to trzecie. :)

Opublikowano

@Alicja_Wysocka dziękuję Alu, w sumie nie wiem co dalej odpowiedzieć :) jest mi przeogromnie miło, że tak uważasz, jeszcze raz dzięki ;)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

jak się czujesz w roli cioci? :)

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @huzarc Świetnie łączysz tu konkret z abstrakcją. Szczególnie mocne jest to napięcie między poezją a praktyką życia, między słowem a czynem. Ta puenta "Trzeba się przemóc , Aby coś móc" - zwięzła i celna. I cała ta ironiczna gra z "panem profesorem" dodaje wierszowi pazura.      
    • @Alicja_Wysocka Dla mnie to czuły wiersz o miłości. "Życia ci meblować nie będę" - ta deklaracja na samym początku mówi więcej o szacunku niż tysiąc wyznań - nie chcę ci mówić, jak żyć. Ale mogę ci dać słowa. I potem ta propozycja - tak ostrożna, tak pełna troski - rozłożona na "kilka kątków". Nie wielkie gesty, ale małe codzienności: fotel, koc, kromka chleba, filiżanka herbaty. To dokładnie tak wygląda prawdziwa bliskość - nie w deklaracjach, ale w tym, co drobne i codzienne. A to "mogę?" na końcu - pytasz o pozwolenie. Nawet ta bliskość, ta troska - one muszą być chciane. To wiersz o tym, jak być blisko, nie naruszając granic. Jak dawać, nie narzucając. Piękny.
    • Nie znam imion Twoich wspomnień. Nie rozumiem ciszy, co zastępuje puste godziny. Pozostanę tu, żebyś pożegnał sny. Moje łzy czekają na prawdę – tę zapisaną w zatrutych gwiazdach.   Milczenie jest najlepszym alibi – dzięki niemu unikniesz krzyku i zawziętych łez. Twoje niebo jest dziś przygniecione chmurami – słońce szuka drogi na skróty.   Być może nauczę się, żeby nie wierzyć Twoim wspomnieniom; to, co spodziewa się kresu, pozostanie na zawsze.   Z nieba sypią się kamienie – jesień spóźni się dziesięć minut. Otwieram szeroko okno – na parapecie czeka księżyc, obleczony w kir.   Może napotkam tę jedyną gwiazdę, jakiej zadedykuję ciąg dalszy? A może zrozumiem ziemię, co znosi ciężar moich iluzji?
    • @lena2_ Twoja personifikacja spokoju, który "odwraca głowę" i "pławi się" - to bardzo trafne obrazowanie bierności. Szczególnie uderzające jest to "hodując beztrosko obojętność" - pokazujesz, że spokój może być nie cnotą, ale formą moralnej ucieczki. I to słowo na końcu - "obojętność" - jak wyrok. Ważny i mądry głos. 
    • @Gosława Ależ pięknie utkałaś obraz porannej mgły! Piękna poezja i język - choć archaiczny, nie brzmi jak stylizacja, lecz jak naturalny głos kogoś, kto naprawdę tak myśli i czuje. Szczególnie urzeka mnie to, jak umiejętnie połączyłaś sacrum z profanum - mgła jest tu "bladolicą panną" o takiej "śliczności że ino zginać kolana", niemal jak objawienie boskie, a zaraz potem ta sama mgła "połechta senne listeczki dziórawca" i "włazi w czerń" skiby. To spojrzenie pełne czci wobec natury, ale jednocześnie konkretne. Uwielbiam szczegóły: "żółtowdzięczną nawłoć", "dziórawiec", "witkowe kosze", "kapuściańskie ogłowki" - to słownictwo smakowite, jakby wyjęte z pamięci wsi, która jeszcze pamięta swoje stare nazwy i słowa. Wiersz płynie jak opowieść, która nie spieszy się, która smakuje każde słowo. Piszesz tak, że czuć wilgoć porannej mgły i słychać szczekanie psa na progu. Pięknie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...