Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Co to znaczy,że wiersz jest fałszywy? Czy możemy poezje oceniać w takich kategoriach? I ostatnie pytanie czy pisanie "pod publikę" możemy określić mianem nieprawdziwości? Bardzo mnie nurtują te pytania i jestem ciekawa jak wy to spostrzegacie.

Opublikowano

poezja dzielona na kategorie...cóż ciekawe. czy wiersz może być fałszywy? tak, może. zgodzicie się chyba ze mną, że ostatnimi czasy poezję zdewaluowano i to w dość niebezpieczny sposób, tak jak miłość- ergo: wiersze o miłości bywają fałszywe i nic nieznaczące. ogólnie rzec biorąc (również na tym forum) 16-latki zaczynają pisać o miłości, a cóż one mogą o niej wiedzieć, rozumiem że niektórym geniusz pozwala mówić (i pisać) o rzeczach, których się nie przeżyło, ale nie bądźmy śmieszni. ja rozumiem, że miłość przestała być tabu. na szczęście. mówi się o niej, ale jak o przyrodniczych schematach i tylko tyle. no to koniec, bo zaczynam odbiegać od tematu. pisanie "pod publikę"...no cóż; mam coś takiego gdzieś...myślę że artysta potrzebuje przemyśleń, medytacji, która nie jest objawem schizofrenii, lecz jakiejś misji, którą spełnić ma na ziemi, tak więc pisanie tylko dla pieniędzy jest dla mnie śmieszne i wierzę, że takowe nie jest powszechne. to tyle.

Opublikowano

Wiersz jest fałszywy jak sądzę wtedy, gdy autorowi nie starczyło warsztatu i perswazji, by nas przekonać o jego autentyczności. Innymi słowy: wiersz jest kiepski.
Pisanie pod publiczkę? Moje jedyne przemyślenie brzmi tak: "to się opłaca!!"
pozdrawiam z Łodzi podwodnej

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Co do miłości..w tym wieku zauroczenie pojmowane jest jako miłość.Tak odczuwaja młodzi ludzie i wydaje mi się,że nie jest to fałszywe,gdyż oni w to wierzą. Być może okłamują samych siebie,ale są pewni swoich uczuć i tego o czym piszą.
Co do pisania pod publikę,jest to śmieszne,ale wydaje mi się,że coraz bardziej powszechne. I dobre wiersze(które trafiają do odbiorców,ujmują) pisane pod publikę musi stworzyć dobry autor. Dziękuję za komentarz.pozdrawiam/karolina
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czy rzeczywiście wiersz kiepski jest wierszem fałszywym?ciekawe spojrzenie na problem.
A znasz może konkretnego poetę,który pisał pod publikę? Chętnie przeczytam jego utwory. pozdrawiam
Opublikowano

heh... to chyba kwestia podejścia - czy ważniejsze są intencje autora (1.podzielenie się "sobą"/emocjami/doświadczeniami itp. 2-chęc napisania po prostu dobrego wiersza, dla samej satysfakcji zrobienia czegoś dobrego/ładnego/docenionego 3.potrzeba kasy, a więc w skrajnych przypadkach bazgranie o małyszu, wtc czy papieżu, dlatego że jest popyt)
czy ważniejsze są emocje jakie wywoła u odbiorcy (i wym wypadku profesjonalizm i "wyrachowanie" (a tym samym nieszczerość autora) jet kluczowy (bo szczere, wiersze pisane pod wpływem dużych emocji są przewaznie kiepskie i chaotyczne)

ale oczywiście czytając musisz wierzyć że autor tak naprawdę czuł (i to też kwiestia jego profesjonalizmu)
w skrócie - moje zdanie brzmi - jako że emocje są niemierzalne, w poezji prawdziwe jest to, co na takie wygląda

to tak samo jak z przytoczoną tu miłością - skąd mozemy wiedzieć, ze to co my rozumiemy jako miłość dla innych nie jest przyzwyczajeniem, zaufaniem, przyjaźnią, czy tym słynnym pożądaniem i skąd wiemy że nasza definicja jest słuszna (innymi słowy - jeżeli ktoś WIERZY w "prawdziwą jedyną miłość" to ją spotka (i ani jednej więcej) a jeśli nie to spotka miłą panią i będize mówił "to właśnie miłość - a nie te bzdury 16 latków"
a rację i tak mają małpki bonobo :D ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Łódź podwodna? Stary wątek o subkulturach jest wyżej, poza tym nie myślałem, że lubisz punka...

Myślę, że Oscarowi chodziło o to, że że jak poeta chce przekazać obcy sobie punkt widzenia, albo opisać coś, czego nie doświadczył, to jeżeli widzimy, że wiersz jest fałszywy, to znaczy, że się nie udało.

Co do poetów piszących pod publikę, to choćby Gałczyński (pisał do prawicowych pisemek paszkwile na Żydów), ale jest ich więcej (pewnie wszyscy piszący kiepskie erotyki i wydający je seryjnie).
Opublikowano

Nie sądzę, żebyś te utwory gdzieś znalazła - w końcu zawierają treści antysemickie, ale w jakiejś bigrafii Gałczyńskiego na pewno coś o tym napisali. On nie był antysemitą, ani tym bardziej prawicowym radykałem, ale w ten sposób zarabiał na chleb jak inaczej nie szło, potem podobno chodził do swoich przyjaciół Żydów i ich przepraszał za to, co napisał.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Łódź podwodna? Stary wątek o subkulturach jest wyżej, poza tym nie myślałem, że lubisz punka...

Myślę, że Oscarowi chodziło o to, że że jak poeta chce przekazać obcy sobie punkt widzenia, albo opisać coś, czego nie doświadczył, to jeżeli widzimy, że wiersz jest fałszywy, to znaczy, że się nie udało.

Co do poetów piszących pod publikę, to choćby Gałczyński (pisał do prawicowych pisemek paszkwile na Żydów), ale jest ich więcej (pewnie wszyscy piszący kiepskie erotyki i wydający je seryjnie).

Jakiego punka? Kolega jest ślepy - w Łodzi padało. On nie zauważył, bo cwaniak ma pedalską parasoleczkę:>.

Rzeczywiście o to mi chodzilo.

Nazwiska autorów znajdziesz Karolinko w każdej encyklopedii pod hasłem "socrealizm".
Hałturnictwo było znacznie szerzej uprawiane w prozie --> orzeszkowa (nie napisze tej pani z wielkiej), sienkiewicz. Generalnie wszyscy reprezentanci prozy tendencyjnej.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena, @Leszczym — dziękuję. Pozdrowienia zostawiam.
    • @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I nagłówki, a laik; wół gani.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...