Dzień zastrzyku. Czyli jestem na haju i nie mam zbyt wiele do roboty

[EsKalisia]

Każdy na coś umrze, a więc każdy kiedyś zachoruje. Niektórzy szukają sobie chorób, niektórzy mają ich zanadto. Zaburzenia, choroby i przypadłości spotykają nas ludzi i całe szczęście, bo nie żyjemy wiecznie w zdrowiu. Można by było wtedy zanudzić się na śmierć.

Wypadki komunikacyjne- to bym usunęła z listy przyczyn śmierci. Nie rozumiem wypadków śmiertelnych. Nie dają czasu nam i naszym najbliższym na przygotowanie się do odejścia. Zagrożenie życia? Zbitka tych dwóch słów nie jest mile widziana ani pożądana, jednak gdy zagrożenie zostanie zażegnane przewartościowujemy sobie życie i celebrujemy chwilę.

 

Mnie trafiło się zaburzenie schizoafektywne. Choroba jak choroba. Bierzesz raz w miesiącu zastrzyk, do tego tabletki i chodzisz na konsultacje psychologiczną.

Czuję się zdrowa. Mam swoje problemy, ale nie utożsamiam się z nimi- co wypracuję to mam. Przed niepomyślną decyzją ZUS-u brałam średnią dawkę leków, chodziłam do psychologa by podtrzymać dobry stan. Najlepszy.

Jednakże jeden klocek domino się przewrócił i uruchomił lawinę innych klocków. Jedno wydarzenie spowodowało szereg złych życiowych decyzji. Ta nieszczęśliwa sytuacja spowodowała ucieczkę w nadaktywność. Nieadekwatna reakcja, a mianowicie podwyższony nastrój. A mając zbyt dobry humor łatwo popełnia się błędy, za które potem trzeba zapłacić.

 

Dzień zastrzyku. Niczym Kleopatra mam masy ludzi u mych stóp...