Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

ODWIECZNE DEJA VU

 

zawsze patrząc na zachód słońca
dziwna tęsknota przędzie nić w pamięci
jak złoty posąg wieczności

smutkiem przerasta rzeczywistość

jak deja vu odczuwane

co  w sercu tworzy nicość

lecz w przestrzeni wszechrzeczy

jest wszystkim

 

 

**************************************

 

P.S. Wiersz ten poświęcam mojej ukochanej Matuli Zofii Korzeniowskiej. (1932 - 2000).

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Wiesław J.K. (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...