Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

Autorzy:

Tekst - Michał Leszczyński

Rozmowa z AI: Krzysztof Czechowski

Głos i muza: AI. 

Bardzo duża inspiracja, coś z coveru, filmem Mad Max 4. 

 

Ucieczka ku Atlantìs nēsos

 

Ref.

Moja tawerna jest ogromną cysterną

kumpele opowiadają o bajecznych ogrodach

jedziemy tam w planach

póki rozanieleni nie wstaniemy od stołu

byle hen byle móc marzyć byle móc śnić

 

Duże pogorzeliska brzmią tu szaleństwem

władcy nas cisną jakby postradali zmysły

góra się ciągle tuczy, doły ciągle marnieją

zaobserwował to - oszalał - taka jest prawda

 

wymyślił, że ucieknie do lepszej cywilizacji

w książkach o niej pisali – faktycznie mityczna

legenda głosi, że żyje się tam najbardziej

że wszędzie tętnią piękne rajskie ogrody

 

wyjechał tam cysterną z sokiem i piwem

przekonał do tego dwie ciekawe dziewczyny

mówili że z pewnością ukradł i że zbałamucił

puścili żołnierzy za fajrantem z marzeń w pościg

 

Ref.

Moja tawerna jest ogromną cysterną

kumpele opowiadają o bajecznych ogrodach

jedziemy tam w planach

póki rozanieleni nie wstaniemy od stołu

byle hen byle móc marzyć byle móc śnić

 

Świat filmu, pieśni i poezji lubuje takie story

gdzie ma miejsce wyścig jest o czym rozgłosić

zrobiła się jatka, jatka wtedy zawsze wychodzi

masz tu seans lepszy niż Mad Max cztery

 

ten co uciekał zapadł na głębokie szaleństwo

dwie dziewczyny były też pewno postrzelone

gonili ich wariaci, wariaci często tutaj gonią

roztoczyła się przepychanka na olbrzymie czyny

 

ktoś tylko pokroju ważnego szalonego Maxa

jest w stanie wywinąć się cało z takiej historii

wyścig wyścigiem był, a pościg się nie udał

cysterna z napojami i oni uszli zwycięstwem

Ref.

Moja tawerna jest ogromną cysterną

kumpele opowiadają o bajecznych ogrodach

jedziemy tam w planach

póki rozanieleni nie wstaniemy od stołu

byle hen byle móc marzyć byle móc śnić

 

Mitycznej krainy nie ma i nie było nigdy

zostały po niej jedynie trzy fajne zielarki

torby nasion obiecują nowsze zasadzenia

czasem trzeba wrócić do podobno swoich

 

wspaniała grupa ludzi przywitana fanfarami

mogła znów zająć się zarzuconą botaniką

liczne nasiona wyrosły w przepiękne rośliny

wygrana szóstka urządziła ogród w ojczyźnie

 

ta piosenka niesie za sobą ogromną gorycz

albowiem z ogrodu korzystają tylko władcy

znów to oni czerpią z niego największe profity

przyrosłe ogrody nie zmieniły aż tak mocno nacji

 

Ref.

Moja tawerna jest ogromną cysterną

kumpele opowiadają o bajecznych ogrodach

jedziemy tam w planach

póki rozanieleni nie wstaniemy od stołu

byle hen byle móc marzyć byle móc śnić

 

Biedota dalej jest biedotą i najbardziej tęskni

 

(i tutaj AI ucięła tekst, bo nie przyjmuje na ten moment za długich piosenek). 

 

znowu ktoś się rozmarzy nad przepiękną krainą

legenda uwodzi magią i czarem każdą opowieść

że gdzieś daleko raduje się życiem inna cywilizacja

 

gonić i uciekać jest prastarą śliczną śpiewką

najpierw zbyt gonisz następnie za daleko uciekasz

i tylko ta cysterna z napojami ciebie bawi

i tylko póki możesz zwiedzasz dostępne rejony

 

uciekinierzy z czasem stają się ciemiężycielami

cisnąć naród nie jest ani trudno ani jakoś dziwnie

z bohatera stajesz się podróbką własnego ja

nie tacy jak my przerypali tutaj rozdania kart

 

Ref.

Moja tawerna jest ogromną cysterną

kumpele opowiadają o bajecznych ogrodach

jedziemy tam w planach

póki rozanieleni nie wstaniemy od stołu

byle hen byle móc marzyć byle móc śnić

 

Historia znowu wzbiera oceanem opowieści

o barwnych pościgach i wielkich ucieczkach

jest o czym zaśpiewać, jest o czym napisać

chciałoby się przecież tutaj żyznych plantacji

 

Ref.

Moja tawerna jest ogromną cysterną

kumpele opowiadają o bajecznych ogrodach

jedziemy tam w planach

póki rozanieleni nie wstaniemy od stołu

byle hen byle móc marzyć byle móc śnić

 

Tylko praprawdy nikt nigdy nigdzie nie ruszy.

pra pra pra prawda. Prawda czy kłamstwo?

 

 

 

Edytowane przez Leszczym (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Leszczym  Michale, wiem ile nauki i pracy trzeba włożyć kiedy np. chcesz grać na instrumencie. Np na fortepianie, jakie to jest trudne, kiedy prawa ręka wykonuje inne ruchy niż lewa - jednocześnie. To nie wszystko, bo jednym okiem czytasz klucz wiolinowy, a drugim basowy. Albo skrzypce, które nie mają progów jak gitara, tylko trzeba je znaleźć i mieć wybitny słuch, a lewa ręka cały czas drży szukając idealnie czystego dźwięku.

AI jest tylko narzędziem, nie neguję jego pomocy, ale nie zastąpi człowieka.

Z utęsknieniem czekam na Noworoczny Koncert z Wiednia, na prawdziwą orkiestrę, która jest dla mnie niczym prawdziwa uczta i święto.

Mam nadzieję, że się nie gniewasz, mówię co myślę i czuję.

Serdeczności :)

Opublikowano

@Alicja_Wysocka Zgadzam się z Tobą. Ale AI może pomóc wbrew pozorom. Możesz realnemu muzykowi zaproponować i tekst i coś na kształt wersji muzycznej. Takiej podpowiedzi. Oczywiście jeszcze mega niedoskonałej. Na ten moment nie mam możliwości przygotowania pełnej klasy materiału muzycznego. Tekst, owszem już napiszę, ale muzy nie ogarnę. Ale mogę się lepiej przygotować do spotkania z prawdziwym muzykiem. Dać mu nieco bardziej złożony materiał. Tak to na ten moment traktuję. Absolutnie się nie gniewam, widzę niedomogi wbrew pozorom własnych poszukiwań :)) Pozdrawiam !!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I stryczek czekał. Cierpliwie. Tak samo jak tłum na placu St Genevieuve. Gdzieś w oddali ulic dzielnicy Blerváche, zarżały konie, północny, zimny wiatr, dął we flagi na blankach murów, ludzie strwożeni i zagubieni w swych myślach, nie mogli być pewni już ani zbawienia ani potępienia. Upadły im do stóp kajdany i wielu z nich poczuło wolność swych czynów i sumienia. Byli ludźmi stworzonymi na podobieństwo Boga. Lecz gdzie był ten ich Bóg? W postaci ojca Oresta czy ojca Nérée? Czy może jednak ukrył on się skutecznie w obliczu umęczonego skazańca?     Wielu patrzyło teraz na Orlona a on uczuł jakby moc nie pochodząca ani od Boga ani Szatana. Zrozumiał jak wielu pobratymców, ludzi ulicy i rynsztoka. Okrytych nie chwałą i złotem a fekaliami i brudem, solidaryzuję się z jego męczeństwem i widmem nieuchronnej śmierci. Widział ich usta. Suche i spękane. Sączące cichcem, pokłady górnolotnych i chwalebnych modlitw. Widział jak nagle zgasło słońce górujące nad brukiem placu. I cień długi padł na miasto i jego mieszkańców. A może wyległ on z dusz ich. Może i ich grzechy zostały darowane i uciekały teraz z ciał by ginąć cicho pod wzrokiem czujnych posążków aniołów. U stóp posągu świętej Genowefy, do której w godzinie próby i zwątpienia tak często modliły się jego dziewczęta.     Wreszcie spojrzał z ukosa na samego ojca Oresta. Sam nie wiedział czy wypada mu coś rzec na jego świątobliwa postawę wiodącą go ku chwale zbawienia duszy i ocalenia głowy. Wiedział jedynie, że obcy mu tak naprawdę ojczulek, zajął się nim niczym synem marnotrawnym, choć Orlon nigdy mu nie obiecał poprawy swego zachowania czy odkupienia win. Prędzej jednak życia by się wyrzekł niż losu ulicznika i wyrzutka.     Tak często przychodziło mu pisać w swych wierszach o atmosferze i pulsie tego miasta, które oddychało zbrodnią i występkiem a którego krwioobieg stanowiły szelmy i łotry, murwy i alfonsi, włamywacze i mordercy. Wszyscy Ci, zjednoczeni w upadku ideałów i pochwale swej zgorzkniałej pychy. Wszyscy, którym lochy Neufchatel były okrutnym domem szaleństwa a drewniana Agnes była wybawicielką od codziennej rutyny. Planów zbrodni i zysków. Ucieczki w bezdnie, czarnych bram do piekła. Uliczek Gayet. Gdzie pieniądz, tańczył między palcami sutenerów i chlebodawców dziewcząt a moralność cicho skomlała, pobita i pohańbiona w kałuży krwi niewinnej. Przybrała twarz dziewcząt takich jak Pluie czy Biała Myszka. A łzy jej były ciężkie od bólu i nienawiści do ludzi władzy i losu francowatego.     I choć ciężko było w to uwierzyć, nawet Orlonowi. Sam uronił łzy. Tu, na podeście miejskiej szubienicy. W obecności oficieli, sądu i miasta. Widać Bóg mu przebaczył. Chmurę przegonił silny wiatr i znów promienie słońca oświetliły jego twarz. Ojciec Orest dojrzał te łzy i patrzył na niego z dumą jak nieraz robił to jego ojczym. Jego duch znów stanął mu przed oczyma. Ojciec Lefort znów pouczał swe przybrane dziecię. W ogrodzie biskupiej rezydencji.   - Pamiętaj Orlon. Grzechy nasze doczesne są nam ciężarem na sercu, jak kamienie omszałe, polne. Więc nie grzesz więcej ponad to co Twe serce będzie mogło unieść. Każdy grzech nie jest miły naszemu stwórcy, lecz grzeszeniu myślą i mową łatwo jest ulec. Człowiek jest na to istotą zbyt prymitywną i porywczą. Nie grzesz synu mój jednak zbyt wiele czynem wobec bliźniego. Bo grzechy wobec braci i sióstr naszych szczególnie są niemiłe Panu. Pokuta za nie jest surowsza a konsekwencję zbyt często nieodwracalne. Pokutuj i wybaczaj a będziesz doskonalszy w podążaniu za prawdą. Kieruj się nią i sercem a zjednasz ludzi pod sztandarem niczym król. Przekaż im słowo do umysłów I niech im zakiełkuję w sumieniu. Niechaj Twym sztandarem i herbem będzie prawdą synu a lud pójdzie za Tobą choćby w odmęty śmierci.   Warto by wykorzystać nauki ojczyma. Przecież był królem. Półświatka i zbrodni. No ale cóż, trudno. Nie każdy rodzi się kardynałem czy papieżem. A on urodził się kłamcą i manipulantem więc zjedna jakoś ten zwarty, liczny tłum.     Z jego ust popłynęły słowa nieprzystojne dla umierającego, a jednak dziwnie święte, bo wypowiedziane z serca, które widziało już piekło – i ludzkości, i niebios   - Boże szelmów, wszetecznic i łotrów bez czci … - urwał nagle w pół zdania jakby nie do końca wiedząc czy chce je kończyć tą myślą którą zamierzał. Niepewnie, szukając wsparcia w głowach tłumu. Dojrzał swą ukochaną Tibelle. Wiedział, że dla niej warto żyć i bluźnić. Kochać i brukać. Świętych i innowierców. Zakonników i murwy upadłe. Zaczerpnął solidny haust powietrza i wykrzyczał pewnie na cały głos aż echo zerwało do lotu gołębie z pobliskich dachów - Pobłogosław, miłosiernego króla!
    • Ule ja kupię! I pukaj, Elu
    • Dzień skwarny odszedł. Na podkurek się swarno zebrało. Oświetlony zewsząd chutor, jak latarnia na skale wytrwała pośród stepów oceanu. Brodzą i legną się leniwą strugą czernawą, struchlałe, lękliwe osiedli ludzkich, cienie. W pomrocznym maglu, letniego wieczora mieszają się ze sobą. Jazgot niestrudzonych świerszczy, parsknięcia sprowadzanych do stajni koni i skowyt daleki samotnego łowcy. Prężą się dorodne łopiany, jak iglice wież strzelistych. Na straży wyniosłych, płożących się pośród traw, ostrów burzanu. Płaczę nad Tobą Matko a łza jak ogień me lico gore. Jak szabla moskalska, rzeźbi na policzku blizny ślad. Na tych ziemiach od wieków, tylko śmierć, nędza i wojna rządzi. Więc by przeżyć trzeba mieć dusze i serce z tytanu.   Nadzieje pokładamy tylko w gniewie. A honor nasz i wola, upięta rapciami u pasa. Nasze krasne, stalowe mołodycie, dopieszczone ręką płatnerską. One w obroty tańca, biorą dusze naszych wrogów do zaświatów. W trakcie sporów, wojen czy dymitriad. Piorunie! Leć Miły! Wartko, jak po niebiosach, jasna kometa. Zapisz to w bojowym dzienniku. Mór zaduszony. Zaraza do cna wybita. Jej wojsko teraz jak ten burzan, ukwieci cichy step. Po gościńcu kamienistym. Odsiecz zaprowadzona. Wróg w perzyne rozbity. Skrwawione, roztęchłe, spulchnione od gazów rozkładu. Dają radość dzikiemu ptactwu i zwierzynie. Do ostatniej porcji, słodkiego szpiku.    
    • Arki u Kraka. Na karku ikra
    • To kres. Ej, je ...   Ejże, to jajo też je
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...