Mali ludkowie

[Sylwester_Lasota]

Ona malutka i on maleńki,

mieszkali sobie w domku niewielkim.

Domek miał ściany białe na zewnątrz,

a w środku było przeważnie ciemno.

 

Mieli podwórko i psa i kota,

na sznurkach pranie, garnki na płotach.

Szalały czasem nad nimi burze,

zawsze przez chwilę, nigdy nie dłużej.

 

Kręcicły w górze się galaktyki,

skakały w łące pasikoniki,

mijały lata, biegły miesiące

i coraz szybciej wschodziło słońce.

 

Ona wychudła, on się przygarbił,

i dnia pewnego, jak żyli, zmarli.

Więcej już o nich nikt nie pamiętał...

On był malutki, ona maleńka.

 

 

 

Edytowane 17 godzin temu przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)

[wierszyki]

 

Kto ty jesteś?

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pzdr.

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Polak mały.

Równ.

[_M_arianna_W_]

Zgrabnie napisana historyjka o tych dwojga.

Całe życie w kilku zwrotkach.

 

 

 

Edytowane 16 godzin temu przez _M_arianna_W_ (wyświetl historię edycji)

[andreas]

@Sylwester_Lasota I bez znaczenia, czy byli wielcy, bogaci i sławni, czy tacy maleńcy jak w Twoim wierszu; Koniec jednaki.

Pozdrawiam.

[Dominika Moon]

Kwintesencja ludzkości. Ciepły jest ten utwór do czytania, warto go mieć ze sobą w kajeciku. Prawie jak wyznacznik, do czego dążymy.

 

Pozdrowienia.

[iwonaroma]

Świetne

[Roma]

Od pasikoników po galaktyki...

Twój wiersz poza tym, że jest przemyślany i bardzo dobrze napisany, to wzrusza, gratuluję.

[Naram-sin]

Działa jak wyzwalacz (w rozumieniu psychologicznym) wielu różnych tęsknot, które w drzemią w człowieku. Przypomina baśnie, gdzie tacy mali ludkowie (często właśnie para staruszków żyjących na uboczu, gdzieś w chatce pod lasem) potrafili oderwać się od głównego nurtu rzeczywistości i szczęścia poszukać w sobie, a nie w tym, co mogą dostać od świata.

Edytowane 3 godziny temu przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Sylwester_Lasota  Twój wiersz, przypomniał mi,

 

Dziad i baba

 

Był sobie dziad i baba,

Bardzo starzy oboje,

Ona kaszląca, słaba,

On skurczony we dwoje.

Mieli chatkę maleńką,

Taką starą jak oni,

Jedno miała okienko

I jeden był wchód do niej.

Żyli bardzo szczęśliwie

I spokojnie jak w niebie,

Czemu ja się nie dziwię,

Bo przywykli do siebie.

Tylko smutno im było,

Że umierać musieli,

Że się kiedyś mogiłą

Długie życie rozdzieli.

II

I modlili się szczerze,

Aby Bożym rozkazem,

Kiedy śmierć ich zabierze.

 

Brała oboje razem. —

„Razem! to być nie może,

Ktoś choć chwilą wprzód skona” —

„Byle nie ty nieboże”.

„Byle tylko nie ona”.

„Wprzód umrę, woła baba,

Jestem starsza od ciebie,

Co chwila bardziej słaba,

Zapłaczesz na pogrzebie”.

„Ja wprzódy, moja miła,

Ja kaszlę bez ustanku

I zimna mnie mogiła

Przykryje lada ranku”. —

„Mnie wprzódy”. „Mnie, kochanie”.

„Mnie mówię”. „Dość już tego,

Dla ciebie płacz zostanie”.

„A tobie nie? dlaczego?”

I tak dalej i dalej,

Jak zaczęli się kłócić,

Tak się z miejsca porwali,

Chatkę chcieli porzucić. —

III

Aż do drzwi — puk powoli.

„Kto tam?”

IV

„Otwórzcie proszę,

 

Posłuszna waszej woli,

Śmierć jestem: skon przynoszę”.

V

„Idź babo drzwi otworzyć!”

„Ot to: Idź sam, ja słaba,

 

Ja pójdę się położyć”,

Odpowiedziała baba. —

„Fi! śmierć na słocie stoi,

I czeka tam nieboga”,

„Idź otwórz z łaski swojej” —

„Ty otwórz moja droga”

VI

Baba za piecem zcicha

Kryjówki sobie szuka,

Dziad pod ławę się wpycha,

 

A śmierć stoi i puka.

I byłaby lat dwieście

Pode drzwiami tam stała;

Lecz znudzona nareszcie,

Kominem wleźć musiała.

 

Józef Ignacy Kraszewski

[Jacek_Suchowicz]

przeszli przez życie jak małe myszki

gdzieś świat strumieniem płynął dość bystro

uwodził modą mamił brudami

oni w czystości dziś zapomniani

:))