Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

„Zagubieni”

Michał Czachorowski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Michał Czachorowski

Michał Czachorowski

Opublikowano
Opublikowano

„Zagubieni”

Data: 12/03/25

 

Ludzie XXI wieku — kim są?

Kimś innym, niż oczekują od nich inni.

Kreacją, która zaspokaja potrzeby innych.

Perfekcyjni, bo przecież wszyscy teraz

wiemy, jak żyć i egzystować.

Wszechwiedzący — przecież wysłuchaliśmy tysiące podcastów.

I to ich zgubiło, ponieważ przede wszystkim

ludzie XXI wieku są ludźmi zwykłymi.

Słabi, żeby sprostać wymaganiom tego

wieku.

Zapomnieli, że są po prostu ludźmi —

kruchymi, słabymi, odważnymi,

zróżnicowanymi, inspirującymi dla

innych oraz trwałymi od wieków.

Ludzie XXI wieku są przede wszystkim

ludźmi zagubionymi!!!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

5
Dominika Moon

Dominika Moon

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo ważny wątek został poruszony. Pogubieni między tym co wczoraj i dziś i tym co nastąpi jutro. Czy będzie to jutro?

 

Narzędzia odgrywają wielką rolę do ułożenia naszej codzienności i naszej świadomości posługiwania się nimi lub tracenia uwagi i bycia rozkojarzonym.

 

Świat wartości schowany pod schodami wraz z rupieciami. Niech się zbiera, dobrze, że jest, może się kiedyś przyda. 

 

Pozdrowienia!

Naram-sin

Naram-sin

Opublikowano
Opublikowano

Wszystko to prawda, ale zupełnie nie brzmi, jak wiersz. Raczej jak szkic do rozprawki na zadany temat, połamany na wersy. Brzmi trochę kategorycznie i posługuje się obiegowymi opiniami, bez ich pogłębienia. Czytelnik specjalnie nie napracuje się, żeby zrozumieć, o co chodzi w tym remiksie. Trzy wykrzykniki na końcu są jak tupnięcie nóżką zbuntowanego dzieciaka. Oprócz pozlepianych uogólnień, z paradą przymiotników osiągającą kulminację w końcówce utworu, nie ma tu ani obrazowania, ani liryki, ani odwołania do funkcji poetyckiej języka - nic z tych rzeczy. Słabo.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Plan ucieczki

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Jacek_SuchowiczDziękuję! Bardzo fajnie wyszło. :)
    • Migrena
      Lato na krawędzi

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Naram-sin Z tą różnicą, że chirurg tnie, żeby naprawić. Poeta tnie, żeby odsłonić. I nie każda rana ma być „estetyczna”. Czasem musi być brutalna, nieprecyzyjna, rozedrgana — bo taka jest prawda, którą wydobywa. Jeśli poezję sprowadzasz do skuteczności narzędzia, to może i potrafisz rozpoznać dobry lancet — ale nie poczujesz, co dzieje się pod skórą. A dla mnie to tam — właśnie tam — zaczyna się literatura. Możemy się różnić w podejściu. Ale nie myl chirurgii z krzykiem serca. To nie sala operacyjna. To krwawiąca dusza.
    • Leszczym
      Przewidująca knajpa

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Naram-sin Dobrze, ale i tak nie bardzo wiem, która :)
    • Alicja_Wysocka
      Lato na krawędzi

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Dwa koguty na jednym podwórku - ale oba mają piękne kolorowe pióra. Wychodzę, bo nie cierpię piór :)
    • Sylwester_Lasota
      Góry i doły

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W sumie tak. Z reguły nie lubię pisać "co autor chciał powiedzieć" odnośnie własnych tekstów, ponieważ każda interpretacja jest cenna i bardzo często, nawet jeśli sprzeczna z zamierzeniami, wnosi jakiś świeży, czasami zaskakujący, punkt widzenia. W powyższej interpretacji takiej sprzeczności nie ma, ponieważ jednak pokrywa się ona z tym jak odebrali wiersz poprzedni czytelnicy, którzy pozostawili tutaj komentarze, pozwolę sobie zapytać: Czy wiersz można odebrać jako opis osobowości, która przechodzi ze stanów depresyjnych do euforii, by za chwilę znów popaść w depresję? To też może być prawdziwe niebo i piekło. W takim przypadku przydałoby się pewne wyrównanie tej huśtawki, o czym nie ma w wierszu. Jest jedynie zamknięcie tych skrajności w jednym podmiocie i, może niesłuszne, spostrzeżenie, że bez nich, chociaż stanowią pewne zagrożenie, ten podmiot przestałby istnieć, nie byłby sobą. Pozostałe interpretacje są oczywiście jak najbardziej prawidłowe i zgodne z przewidywanym odbiorem, ale tak naprawdę, to co tutaj napisałem, było prawdziwym impulsem do powstania tego tekstu. Już po jego napisaniu nasunęła mi się jeszcze jedna możliwa jego interpretacja, na którą do tej pory nikt nie wpadł, ale pozwolę sobie już jej tutaj nie rozwijać.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...