Kwiaty uśpione wahadłem czasu

[Adam Zębala]

Czerwienią wschodzi słońce 

zegar nieubłagalnie mierzy czas.

Jego tykanie każdy słyszy,

kto tylko patrzy w niebo.

 

Ciężkie wahadło kołysze się,

patrzę w niego bardzo długo.

Ciągle tak samo,

niezmiennie taki sam ruch.

 

Stoję pod wschodzącym słońcem

jego blask przenika mnie,

sprawiając że moja postać

miesza się z kolorem ziemi.

 

Nikt nie wie do czego

jestem zdolny, sam siebie

powstrzymuję, moje myśli

trzymam na smyczy.

 

Zakułem w kajdany moje serce,

niech bije wolniej i nie zrywa.

Ciągle chce bić szybciej

żaden koń go nie wyprzedzi.

 

Posadziłem kwiaty po środku nieba.

Rosną coraz szybciej

i intensywnie pachną. Patrzcie

i podziwiajcie nie są na sprzedaż.

 

Niech zawsze będzie jasno,

bo ja moje kwiaty hoduję.

Niedługo będą sięgać ziemi 

a zapach poczują wszyscy.

 

Będziemy chodzić po środku nich

i odbijać się od stalowych łodyg.

Odurzeni intensywnym zapachem 

jesteśmy ożywieni zapachem kwiatów.

[Naram-sin]

Ten wiersz jest za długi. Jeśli miał mieć jakiś wątek przewodni, to całkowicie go zgubił w nadmiarze obrazów i fantów wrzuconych do tekstu bez żadnej wstępnej selekcji materiału. Do tego sam sposób opisywania jest męczący, monumentalny, z nawracaniem kilka razy do tego samego (np. [kwiaty] intensywnie pachną, zapach poczują wszyscy, odurzeni intensywnym zapachem, jesteśmy ożywieni zapachem kwiatów.).

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Samozachwyt podmiotu lirycznego level hard.

 

Czyżby?

 

 

A co mają począć wszystkie nocne stworzenia?

 

Podsumowując, ja tu widzę mieszankę megalomanii, egocentryzmu (to o podmiocie lirycznym) i złego stylu (to o formie tekstu).

 

Leszek Żuliński, wybitny nieżyjący już krytyk, poeta, publicysta, napisał w swoim Dekalogu Dobrego Wiersza:

 

Poe­ta powinien z pokorą przyjmować świat i z pokorą weń wnikać.