Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

      Patriotyzm naszych pradziadów...

Różnił się od tego z piłkarskich stadionów,

Nie potrzebował rozwrzeszczanych trybun,

A tlił się cichuteńko w szczerym sercu…

 

Nie były ważne nazwy miejscowości,

Wypisywane pośpiesznie sprayem czarnym,

Na łopoczących flagach biało-czerwonych,

Na wielkich stadionach widoczne z oddali,

 

Lecz wypisane w sercach złotymi zgłoskami,

Nazwiska wielkich bohaterów narodowych,

Nad książką w myślach złożony hołd cichy,

Chlubnym kartom polskiej historii…

 

Nie były jego atrybutem głośne wuwuzele,

Setkami co rusz odpalane race,

Pełne emocji wiwaty głośne,

Tysięcy kibiców wzajemne się przekrzykiwanie,

 

Lecz patriotyzmowi ich nadawało sens,

Że na każde ukochanej Ojczyzny wezwanie,

Bez zawahania za ojców swych ziemię,

Gotowi byli poświęcić życie…

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Patriotyzm naszych pradziadów...

Wolnym był od wszelakich służalczości aktów,

Umizgiwania się do dwulicowych polityków,

Wchodzenia w kieszeń biznesowych magnatów,

 

Błyszcząca u boku szabelka,

Liczyła się bardziej niż sowita wypłata,

Na pierwszym miejscu zawsze była Ojczyzna,

Nie pochłaniała ich praca w zagranicznych korporacjach…

 

Nie był ważny wypchany euro portfel,

Liczyło się tylko swym wartościom oddanie,

W prawym sercu intencje szczere,

Wielowiekowych tradycji czułe pielęgnowanie...

 

Nie była ważna pogoń za sukcesem,

Rokroczne przychodów pomnażanie,

Dla każdego nadrzędnym było celem,

Służenie Polsce w dni codziennych trudzie,

 

Cotygodniowy bilans zysków i strat,

Bez reszty nigdy ich nie pochłaniał,

Największą wartością była dla nich służba,

Codzienna, wytrwała dla Ojczyzny praca…

 

 

Patriotyzm naszych pradziadów...

Nie wyrażał się w potokach zbędnych słów,

Lecz pełen był przykładów heroizmu,

Gotowości do ponoszenia wszelakich trudów,

 

By gdy nadejdzie godzina próby,

Na wezwanie Ojczyzny karnie się stawić,

W obronie krewnych i swemu sercu bliskich,

Nie zawahać się życia poświęcić…

 

I nie dawać posłuchu wrogiej propagandzie,

A kierować się rozumem i sercem,

A odebrane w dzieciństwie patriotyzmu lekcje,

Przekuć w dorosłości w czyny chwalebne,

 

By gdy wrogich mocarstw dywizje,

Bladym świtem przekroczą granicę,

Z klejących się powiek spędzając sen,

Sięgnąć odruchowo po karabinu kolbę.

 

I niewzruszenie trwając w okopach,

Po krótkim pacierzu o świcie się przeżegnać

I z karabinu mierzyć we wroga,

Bez zawahania oddając strzał…

 

 

Patriotyzm naszych pradziadów...

Ojczyzny swej umiłowanej wiernych stróżów,

W oczach znających ludzkie dusze aniołów,

Cenniejszym był od najwyszukańszych klejnotów,

 

Każda kropla krwi,

Uroniona w obronie ukochanej Ojczyzny,

Cenniejsza była od rubinów kosztownych,

Skrzących w słońcu dukatów szczerozłotych,

 

Każda odniesiona rana,

Na wielkich wojen o Niepodległość frontach,

Uznanie wszystkich rodaków zjednywała,

Cieszył się szacunkiem każdy polski weteran…

 

Pośród dni pełnych wyrzeczeń i trudów,

Pośród niezliczonych wojennych zawieruch,

Niczym skrzące iskry pośród zimnych popiołów,

Oni niewzruszenie trwali na posterunku,

 

By pomimo upływu kolejnych dziesięcioleci,

Pozostać dla nas przykładem niezatartym,

Jacy winniśmy być w czasach współczesnych,

Jakim winien być nasz patriotyzm…

 

 

 

      Czym jest nasz dzisiejszy  patriotyzm, w porównaniu z dawnym patriotyzmem naszych dziadów i pradziadów? Tamten niewątpliwie był niedościgłym wzorem… Obecnie nie przywiązujemy do patriotyzmu już tak wielkiego oddania, poświęcenia, gotowości do największych wyrzeczeń. Dawnemi czasy Polak dla Polski się rodził, Polsce oddawał każdy swój oddech, dla Polski umierał… Toteż patriotyzm dla dziadów naszych równie był ważny co Wiara w Boga. Kiedyś, kiedyś patriotyzm nie wyrażał się w potoku słów, próżnej gadaninie, lecz w wielkich czynach, o których przez lata zaświadczały blizny weteranów wojennych. Nasi dziadowie i pradziadowie w imię patriotyzmu zdolni byli do czynów tak wielkich,  jakich nawet nie byli sobie w stanie wyobrazić ludzie z najodleglejszych zakątków świata!...

Edytowane przez Kamil Olszówka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Kibiców zostaw w spokoju. Jakby doszło do prawdziwej wojny, to bardziej wierzę w nich, a nie w histerycznie przewrażliwionych na wszystko płatków śniegu.

Opublikowano

Strasznie takie pedagogiczne, przepraszam, nie doczytałam, sztuczna inteligencja naprawdę szybko i dużo potrafi napisać.

Nie zgadzam się, że nie pracowali w korporacjach, a teraz pracują.

Wyjeżdżali za pracą i na odległe kontynenty, wszędzie gdzie było ich stać za lepszym życiem.

Być może ta uprawiana polityka celowo od lat ma tak działać, by ludzie wyjeżdżali.

No więc troszkę to wszystko słabe, jeśli mają zostać/wrócić, by być mięsem armatnim.

 

Ale co do czynów, no czyny są często wbrew właśnie słowom, bo Polska jest przecież domem.

Pzdr.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  • Kamil Olszówka zmienił(a) tytuł na Patriotyzm naszych pradziadów
Opublikowano (edytowane)

@andrew Również pozdrawiam Cię najserdeczniej i życzę Ci słodkiego miłego życia!

 

@jaś Najserdeczniej Dziękuję... Ogromnie, ale to ogromnie mi miło!...

 

Dla każdego poety oddany czytelnik, 
Cenniejszym jest od najkosztowniejszych kamieni,
Zdobiących smukłe szyje księżniczek indyjskich,
Obsypywanych na kartach powieści czułymi pocałunkami...

 

Dla każdego poety oddany czytelnik, 
Cenniejszy jest od kufrów złotem wypełnionych,
Ukrytych przed światem w jaskiniach niedostępnych,
Chłodem wielkiej tajemnicy przez wieki zacienionych…

Edytowane przez Kamil Olszówka (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Wiesław J.K. Jej Wiesław, rozważania czysto teoretyczne, skoro coś nami kieruje, nazwiemy to wizją, to oczywistym jest ten wolny wybór, tu sprawdza się stare powiedzenie albo idziesz z,albo pod prąd -co ono oznacza dla Ciebie? Przy okazji dzięki za przypomnienie tej rozwałki ( od rozważania:)) Pozdrawiam 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @obywatel Głupie może nie, ale trudno nie zgodzić się z tym, że zaaranżowane być może jest, a może napewno...sam nie wiem. Pozdrawiam! :)
    • Mnie proszę nie liczyć. Policzcie sobie nawet psa, kota czy świnkę morską. Ale beze mnie… Że co? Że co się ma wydarzyć? Nie. Nie wydarzy się nic ciekawego tak jak i nie wydarzy się nic na płaskiej i ciągłej linii kardiomonitora podłączonego do sztywnego już nieboszczyka.   I po co ten udawany szloch? Przecież to tylko kawał zimnego mięsa. Za życia kpiarsko-knajpiane docinki, głupoty, a teraz, co? Było minęło. Jedynie, co należy zrobić, to wyłączyć ten nieustanny piskliwy w uszach szum. Ten szum wtłaczanego przez respirator powietrza. Po co płacić wysoki rachunek za prąd? Wyłączyć i już. A jak wyłączyć? Po prostu… Jednym strzałem w skroń.   Dymiący jeszcze rewolwer potoczy się w kąt, gdzieś pod szafę czy regał z książkami. I tyle. Więcej nic… Zabójstwo? Jakie tam zabójstwo. Raczej samobójstwo. Nieistotne z punktu widzenia rozradowanych gówniano-parcianą zabawą mas. Szukać nikt nie będzie. W TV pokazują najnowszy seans telewizji intymnej, najnowszy pokaz mody. Na wybiegu maszerują wieszaki, szczudła i stojaki na kroplówki… Nienaganną aż do wyrzygania rodzinkę upakowaną w najnowszym modelu Infiniti, aby tylko się pokazać: patrzcie na nas! Czy w innym zmotoryzowanym kuble na śmieci. Jadą, diabli wiedzą, gdzie. Może mąż do kochanki a żona do kochanka... I te ich uśmieszki fałszywe, że niby nic. I wszystko jak należy. Jak w podręczniku dla zdewociałych kucht. I leżących na plaży kochanków. Jak Lancaster i Kerr z filmu „Stąd do wieczności”? A gdzie tam. Zwykły ordynarny seks muskularnego kretyna i plastikowej kretynki. I nie ważne, że to plaża Eniwetok. Z zastygłymi śladami nuklearnych testów sprzed lat. Z zasklepionymi otworami w ziemi… Kto o tym teraz pamięta… Jedynie czarno białe stronice starych gazet. Informujące o najnowszych zdobyczach nauki. O nowej bombie kobaltowej hamującej nieskończony rozrost… Kto to pamięta… Spogląda na mnie z wielkiego plakatu uśmiechnięty Ray Charles w czarnych okularach i zębach białych jak śnieg...   A więc mnie już nie liczcie. Idźcie beze mnie. Dokąd.? A dokąd chcecie. Na kolejne pokazy niezrównanych lingwistów i speców od socjologicznych wynurzeń. Na bazgranie kredą po tablicy matematyczno-fizycznych esów-floresów, egipskich hieroglifów dowodzących nowej teorii Wielkiego Wybuchu, którego, jak się okazuje, wcale nie było. A skąd ta śmiała teza? Ano stąd. Kilka dni temu jakiś baran ględził na cały autobus, że był w filharmonii na koncercie z utworami Johanna Straussa. (syna). Ględził do telefonu. A z telefonu odpowiadał mu na głośnomówiącym niejaki Mariusz. I wiedzieliśmy, że dzwonił ktoś do niego z Austrii. I że mówi trochę po niemiecku. I że… - jest bardzo mądry…   Ja wysiadam. Nie. Ja nawet nie wsiadłem do tego statku do gwiazd. Wsiadajcie. Prędzej! Bo już odpala silniki! Ja zostaję na tym padole. Tu mi dobrze. Adieu! Poprzytulam się do tego marynarza z etykiety Tom of Finland. Spogląda na mnie zalotnie, a ja na niego. Pocałuj, kochany. No, pocałuj… Chcesz? No, proszę, weź… - na pamiątkę. Poczuj ten niebiański smak… Inni zdążyli się już przepoczwarzyć w cudowne motyle albo zrzucić z siebie kolejną pajęczą wylinkę. I dalej być… W przytuleniu, w świecidełkach, w gorących uściskach aksamitnego tańca bardzo wielu drżących odnóży… Mnie proszę nie liczyć. Rzekłem.   Przechadzam się po korytarzach pustego domu. Jak ten zdziwaczały książę. Ten dziwoląg w jedwabnych pantalonach, który po wielu latach oczekiwania zszedł niebacznie z zakurzonej półki w lombardzie. Przechadzam się po pokojach pełnych płonących świec. To jest cudowne. To jest niemalże boskie. Aż kapią łzy z oczu okrytych kurzem, pyłem skrą…   Jesteś? Nie. I tam nie. Bo nie. Dobra. Dosyć już tych wygłupów. Nie, to nie. Widzisz? Właśnie dotarłem do mety swojego własnego nieistnienia, w którym moje słowa tak zabawnie brzęczą i stukoczą w otchłani nocy, w tym ogromnie pustym domu. Jak klocki układane przez niedorozwinięte dziecko. Co ono układa? Jakąś wieżę, most, mur… W płomieniach świec migoczące na ścianach cienie. Rozedrgane palce… Za oknem jedynie deszcz…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-03)    
    • @m1234wiedzialem, że nie zrozumiesz, szkoda mojego czasu. Dziękuję za niezrozumienie i pozdrawiam fana.   PS Żarcik etymologiczny od AI       Etymologia słowa "fun" nie jest w pełni jasna, ale prawdopodobnie wywodzi się ze średnioangielskiego, gdzie mogło oznaczać "oszukiwanie" lub "żart" (od XVI wieku). Z czasem znaczenie ewoluowało w kierunku "przyjemności" i "rozrywki", które są obecnie głównymi znaczeniami tego słowa.  Początkowe znaczenie: W XVI wieku angielskie słowo "fun" oznaczało "oszukiwanie" lub "żart". Ewolucja znaczenia: W XVIII wieku jego znaczenie ewoluowało w kierunku "przyjemności" i "rozrywki". Inne teorie: Istnieją spekulacje, że słowo "fun" mogło pochodzić od średnioangielskich słów "fonne" (głupiec) i "fonnen" (jeden oszukuje drugiego). 
    • Po drugiej stronie Cienie upadają    Tak jak my  I nasze łzy    Bo w oceanie nieskończoności  Wciąż topimy się    A potem wracamy  Bez śladu obrażeń    I patrzymy w niebo  Wszyscy pochodzimy z gwiazd 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...