Ten dzień...

[Nieświt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ten dzień postawił mnie w bardzo trudnej jak dla mnie sytuacji.

Nagle dochodzi do ciebie – nie masz racji,

że przez całe życie szybko decydować,

od ciebie samego zależy, jak powinieneś postępować,

jak barkę kierować.

 

Ciągła presja — jak postąpić?

Zaczynam już wątpić.

Nie zrozumiem tego wszystkiego na raz,

tak łatwo wmawiamy innym zło,

że się nie da, "że coś".

 

Poskładałem to w całość właśnie dziś,

od chwili, po której ukochana osoba

zamyka przede mną drzwi.

Zarzuca na mą szyję ciasno linę,

zrzucając całą tę winę —

pętla zaciska się w krótką chwilę.

 

Dla mnie — wielkie zaskoczenie.

Biorę głęboki ostatni wdech,

dociera do mnie, że ona pragnie,

bym zakończył ten sen...

Jeszcze chwila i bym zrozumiał,

co naprawdę oznacza pech.

 

Ten ostatni łyk tlenu

wykorzystany w całości.

Nie wiem czemu — śmieję się,

choć przenika mnie lęk,

obawa, że Kamil właśnie wykrztusił

swój ostatni wydany dźwięk.

 

Siła znacznie spadła w dół,

zgasiła cząstkę nadziei.

Osiada kurz,

tli się jeszcze we mnie wiara,

widzę, że opadła szara kotara.

 

Nie słyszę poklasku,

jedyne, co słyszę,

to jak pękam w pół przy wrzasku.

Szczelina w mym sercu,

blizna na wierzchu —

nie przeoczysz mego stresu.

 

Gdyby nie wewnętrzny, ledwo słyszalny kierunek,

pogrzebałbym swój wizerunek, przegrany los.

Ciarki na mym ciele,

widzę siebie jako wisielca, jako straceńca.

 

Zrobić to niczym oszust

i słyszeć swe imię na każdej parze ludzkich ust:

"że on miał zły gust,

zatracony tchórz."

 

To zbyt proste.

Ja nie chcę tak już.

 

Doświadczam to drugi raz,

tym razem mój różaniec

wisi na mych bliskich drzwiach,

tuż pod stopami —

lecz to tylko w snach.

 

Kamil Kaczyński — "Nieświt"