Prawda w cieniu

[Piotr Samborski]

Widziałem katedrę, co rosła w niebo jak drzewo,
ale jej korzenie piły złoto,
a liście szumiały o własnej chwale.

Widziałem tłumy w szatach jak skrzydła ptaków,
ale ptaki te nie umiały już latać —
przytulone do ziemi ciężarem własnej dumy.

Widziałem trumnę — nie z drewna,
ale z ciszy, która ważyła więcej niż marmur.
Spoczywał w niej człowiek,
nagi przed wiecznością, choć w złoto odziany.

Obok stały obrazy świętych,
lecz ich spojrzenia odpływały gdzieś daleko,
ku polnym drogom, ku rzekom bez imion,
tam, gdzie Bóg chodził boso wśród traw.

Nad wszystkim przechodził Wiatr —
cichy, bez sztandarów,
i strącał złote liście z ołtarzy,
jakby przypominał:
"Prochem jesteś,
i do prawdy wrócisz."

A w końcu przyszła Noc,
nie ubrana w jedwabie,
nie przybrana w koronę,
i zasłoniła całą świątynię jednym cieniem.

W jej ramionach zgasły światła,
złoto przestało lśnić,
a to, co zostało —
było tylko echem niespełnionych słów.
 

[Naram-sin]

Purpura, góra, tron. Tylko po co, na co?