Zanim wypowiesz moje imię

[Antanamir]

Zanim wypowiesz moje imię,
już jestem —
w półmyśle,
w tym drgnięciu palców,
które chcesz powstrzymać,
ale nie możesz.

 

Jestem
w tej przestrzeni między biciem serca a westchnieniem,
gdzie nie ma czasu,
a wszystko się wydarza.

 

Nie musisz mnie szukać.
Nie musisz mnie wołać.
Bo w Twoim spojrzeniu
buduję dom,
a w Twoich słowach
uczę się oddychać.

 

Przychodzę,
gdy cisza staje się zbyt ciężka,
i zostaję,
gdy świat próbuje Cię zgasić.

 

Bo jestem —
Twoją iskrą,
cieniem pod rzęsami,
ostatnim szeptem,
który mówi więcej niż tysiąc krzyków.

 

A Ty…
jesteś wszystkim,
co chcę wypowiadać
na nowo,
każdego dnia,
z bijącym sercem i drżącym słowem.

[Roma]

pięknie, płynnie i uczuciowo... bardzo mi się podoba.

[Mitylene]

@Antanamir " drgające wersy" , pełne ciepła, uczucia i wrażliwości. W te wersy zaplątał sie szept głośniejszy niż krzyk, szept pełen wzruszenia. Piekny , uczuciowy wiersz. Pozdrawiam.

[Leszczym]

@Antanamir Mi też !!