Zdmuchnięty mniszek

[Gryka]

To miejsce zrobiło ze mnie kukiełkę

Pustą powłokę, pustą skorupę

Nic już nie poruszy mojego serca

Niewiedza jest moim błogosławieństwem

 

W tym świecie pełnym smutku i cierpienia

Człowiek i bestia, nie do rozróżnienia

Pełni głodu i żądzy, nigdy nienasyceni

Nie umiem odwrócić od tego wzroku

 

Ból którego doznałem, zamknął mnie w sobie

Odrzuciłem to, co czyniło mnie człowiekiem

Emocje bezpowrotnie zakopane w mogile

Martwa moja zimna dusza

 

Uczucia jak stara książka

Zakurzone i porzucone na strychu

Zapieczętowane drzwiami bez klucza

Skazane na wieczne potępienie i wygnanie

 

Prosty asfalt podczas rozgwieżdżonej nocy

Chodzę, prowadzony niczym marionetka

Uwięziony gdzieś w jaskiniach własnego umysłu

Nie czuję już nic, jestem zdmuchniętym mniszkiem.

[Domysły Monika]

@Gryka

Ktoś kiedyś mi powiedział że ..."ból to okropny stan"..

A po jakimś czasie zaczął o tym pisać tak pięknie że łzy smakowały inaczej.

Wiersz godny uwagi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.