Puste strony zeszytu

[aniat.]

Biała róża zamieszkała w zeszycie.

Swoją pachnącą delikatność

ułożyła na zapisanych stronach. 

Każda linijka wiersza

wprowadzała jej ciało w drżenie.

Syciła ją każdym słowem,

upajała rymem,

a ona czytała, 

i czytała….

Lecz z czasem strony zeszytu wyblakły.

Coraz mniej słów tuliło różę do snu.

Puste kartki zlewały się z jej bielą.

Aż w końcu zbladła.

Stała się niewidoczna 

i rozsypała się suchymi płatkami po podłodze.

 

[Leszczym]

@aniat. Wiersz dotyka tej frazy, że najpiękniejsze są wiersze wcale nie napisane :)

[Mitylene]

@aniat. piękny wiersz o  przemijaniu. Świetna metafora wnikania płatków róży w kartkę, ten proces blaknięcia, zanikania świetnie uchwyciłaś w wersach. Róża jest dla mnie tutaj symbolem zanikającego życia, zanikającego stopniowo, aby potem " rozruszyć " się na wieki....Jestem pod wrażeniem pomysłu i wykonania. Pozdrawiam 

 

[Kwiatuszek]

@aniat. Bardzo ładny i zarazem smutny wiersz. Pozdrawiam serdecznie:-)

[aniat.]

@Mitylene Dziękuję, za tak pochlebny komentarz. Jest mi niezmiernie miło.

[andreas]

Prośba do róży - Sztaudynger

 

Mam do ciebie, różo,

tę prośbę niedużą:

Chcesz cieszyć moje powieki,

to zostań pączkiem po wieki...