Rozmowa

[Aleksander Mazur]

Więc dałeś mi mój Panie prosty świat 

Prosty stół mi dałeś i krzesło proste

Do śniadania lęku kropel parę 

By się rzeką wielką rwał gdy dorosnę 

 

Doglądałeś jak się we mnie mieszał 

Codzień ojca chłód i matki mojej gniew

Jak kiełkuje z wolna chłopiec mały 

W zimnej ziemi ziarno marne, przebiśnieg

 

W kruche dłonie me wciskałeś ciągle 

W mroku ledwo się tlące dwie iskierki

Każda świadkiem, bez głosu i prawa

Niewinne źródła dziecięcej pamięci 

 

I pchasz mnie teraz Panie bez serca

Z ciałem dorosłym przez łąki wciąż kwietne

Nie czuję zapachu, nie widzę barw

Wciąż jestem tym dzieckiem, wciąż jestem ślepcem 

 

Któż miał mi powiedzieć, że nie wszystko 

Jest czarne, białe, jest proste lub trudne

Wlej we mnie nocą kolor niebieski

Bym się urodził nim zwatpię, nim umrę 

 

 

[moina]

@Aleksander Mazur mocne...

Ściska gardło, oczy szkliste. Głęboko wchodzi, wzruszające. Pięknie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przebiśnieg przoduje, potem są szafirki, krokusy... coraz to silniejsze i bardziej wytrzymałe na upływa czasu kwiaty, niektóre kwitną aż do późnej jesieni. Tak mi przyszło do głowy :)

 

Wiersz zatrzymuje na dłużej i skłania do przemyśleń.

 

Pozdrawiam :)

 

[andreas]

To już niejaki Słowacki napisał - "Smutno mi Panie".