Truchło

[Wakss]

Och jakże pięknie wylegujesz się 

Uwikłany w słońca topiące promienie

Twe włosy wilgotnym mchem porośnięte

Z powiekami zakrywającymi puste ślepia

 

Pozbawiony trosk, zbędnego pożądania

Usta popękane pokryte sinym fioletem

Flanelowa koszula, rozdarta brutalnie

Strzępy twych wnętrzności okrywają ją

 

Pięści twe zaciśnięte w martwej purpurze

Paznokcie skruszone unoszą się na wietrze

Serce rozgrabione przez larwy żerujące

Ich coraz więcej, twej osoby coraz mniej

 

Me oczy brną coraz głębiej w ciebie

Na wątrobie blizny, okryte marskością

Wtapiasz się w chłodną ziemię, odchodząc

Wracasz do korzeni, budując na nowo

Edytowane wczoraj o 09:50 przez Wakss (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Tak to w przyrodzie działa. Dotyczy autora i czytelników. 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - podoba się moment z flanelową koszulą - reszta też na tak - 

                                                                                                                        Pzdr.

[andreas]

Jak sobie pościelesz

 

stroni od wody kloszard z Brukseli

od wieków nie prał łacha z flaneli

choć gdy w parku przymknie oko

śpi spokojnie i głęboko

a przecież wcale sobie nie ścieli