Jagna

[m1234]

włosy żyto ścięte przed czasem
warkoczami wiązałaś dobro

i swój cichy gniew w snopy

rosłaś jak mak w zbożu –

piękny

na pokuszenie

 

matki szeptały żeś nie z tej ziemi

a pany i paniska cięły jak sierp nisko

tam gdzie węszą ślepe wilki

a chłopcy kruszą w ustach jęczmień

 

od pługa ważniejszą mieli miłość –

pustą studnię bez mocnego dna

wlewali w ciebie żądze

i grzechy świata pochowane

pomiędzy stodołą

a chlebowym piecem

a tyś chciała poznać

dłońmi polny kamień

i zatańczyć pod jemiołą
z uśmiechem co nie znał ceny

na żadnym targu

 

w końcu oddali cię ziemi  –

wysypali z wora jak nasiona

zbezczeszczone gnojem

 

zapłakał ślepy dziad i anioł

nad krwawiącym zbożem

objęli się chudymi ramionami

rozrysowali krzyże

 

[Domysły Monika]

@m1234 Pragnienia a normy..

Piękno wymaga pokory a zamiast tego dostaje potępienie. 

[iwonaroma]

Dla mnie prześwietny

[mariusz ziółkowski]

@m1234 Drugie i trzecie dno można znaleźć w tym wierszu. Rzekłbym społeczne i patriotyczne nawet przesłanie niesie wiersz i do tego pięknie napisany. Pozdrawiam.

[Leszczym]

@m1234 Wiedz, że duży Wiersz !!

[andreas]

Niczym Pigmalion

 

Reymont przeszukał caluśkie Lipce

bo się zakochał w Jagnie-banitce

choć jak Mojry prządł jej losy

i rwał niemal z głowy włosy

nie mógł do kłębka trafić po nitce

[Jacek_Suchowicz]

wiersz nasączony treścią - kilku wątkowy

 

a mnie przytłamsił życia wątek

wiejskiej kobiety pośród zbóż

przekaże dalej da początek

lecz rekwizyty inne już

 

jak każdy wróci znów do ziemi

zabierze pragnień swoich garść

marzeń od lata do jesieni

by razem z nimi dalej trwać

 

pozdrawiam

 

 

[MIROSŁAW C.]

@m1234 

Bardzo mi się ten wiersz podoba...

Pozdrawiam.