Warcabianka

[Lidia Maria Concertina]

Z wyżyn cywilizacji cyfrowej piorę wełniane koce, kontroluję zużycie mięśnia sercowego, włączam start i off, odkładam szum deszczu do szkatułki z najcenniejszymi klejnotami ... 

 

 

Nad futryną jedynie Chrystus Pan i poroże. 

Od lat poluję na miłość.

Wykarczowałam cały las. 

 

 

Przedwczesność późnej wiosny i grzmiące złowrogo klepki jej zielonych kobierców.

Na żadnym nie postawiłam pierwszego kroku. 

Ostatni - zrobię prawdopodobnie na suficie. 

 

Od pragnień zawsze dzieli mnie ocean wydarzonego już świata. 
Wybieram się w drogę. 
Pakuję do zgrzebnego worka tylko ten dudniący deszcz i myślę, że trochę siebie tu ... 

Nie zostawię.

 

Siódmy zmysł to pragmatyzm, dlatego wracam szybko do domu z przemokniętą walizką. 

 

- Byłaś dookoła świata, czy świat był bardziej wokół ciebie?

(Przecież wysłałam pocztówkę.)

 - Widzę, że ty też gdzieś byłeś ... 

(Pod kołdrą worek pełen czterolistnej koniczyny.)

- Ale dlaczego tylko jedna?! 

 

 

Dobre to wino. I kawior.

I nawet (nie) rozmawiamy przez chwilę. 

- No i na co ci ten gniew, skoro i tak nie masz zamiaru udać się w dalszą drogę?