Zegary i kamienie

[tetu]

Milczymy.

 

Cisza pełza. Od ściany do ściany
chodzą tylko zegary; czas
rozmiękcza ich krągłe sylwetki.

 

Milczymy.

 

Wskazówki dobiegają końca. Zwolnione tempo
brzmi, jak nadal płynący bit; czas
marszczy niezatarte ślady. 

 

Przemilczmy.

 

Kamień na kamieniu. Nie ma równych
ścian, okrągłych zegarów; czas
odchodzi od kości, zapada w sen.

 

Obudź mnie; znów chcę poczuć dłoń 
wilgotną od światła. 

 

[Jacek_Suchowicz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

a może niebo jest bardzo równe

aż doskonałe w swojej formie

a czas na ziemi niezwykle czujny

i ponoć przyjmie kogoś z powrotem 

;)

[Domysły Monika]

@tetu

Nie wiem czy ja treść pochłonęłam czy treść mnie pochłonęła..

Pięknie otwiera szufladki skojarzeń w głowie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam  

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Piękne zakończenie, choć nie bardzo łapię... dłoń wilgotną od światła...

Skojarzeń bez liku w całej treści, nie wszystko jest takie jednoznaczne, no ale Ty stawiasz poprzeczkę trochę wyżej, a mój rozumek, pewnie od lat na tym samym poziomie.

Wiersz ma klimat... egzystencjalny, poniekąd...

Pełzająca cisza, od ściany do ściany.. być może prosi o rozmowę, a tu nic... czas gna,

życie dobiega mety, a tyle zostało przemilczane, bo.. przemilczAmy.. kamień na kamieniu -

każdy cios, który powinno się.. zrozumieć, może nawet przebaczyć...

 Tyle ja, tetu.... pozdrawiam.

 

 

 

Edytowane wczoraj o 14:42 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[tetu]

@Jacek_Suchowicz  dzięki za komentarz i wiesz co? Ostatni wers Twojego komentu jest bardzo prawdziwy. Czas czasami przyjmuje nas z powrotem, ludzie się budzą... Dzięki raz jeszcze. 

 

@Domysły Monika pięknie dziękuję za pochylenie się nad treścią. Wzajemnie się pochłonęłyście, a to dla mnie dużo znaczy:) Dzięki wielkie. 

 

@Nata_Kruk bardzo pięknie dziękuję za tak bogatą analizę. Zawsze wnosisz światło;) Masz rację wiersz poniekąd egzystencjalny, o przemijaniu, o tym co niewypowiedziane, przemilczane i takie tam...Trzykrotnie uwypukliłam w wierszu czas zostawiając go na końcu wersów, aby był "namacalny" wzrokowo, bo to on odgrywa tu znaczącą rolę, tak jak milczenie. Czas zawsze jest, był i będzie - płynie; wszystko płynie, światło - życie. Jedynie my gdzieś tam sobie odchodzimy, starzejemy się, tu też fraza czas marszczy niezatarte ślady, taka niby trwałość pamięci i nie ukrywam, że pisząc pomyślałam o obrazie Salwadora Dali o tym samym tytule, do którego delikatnie nawiązałam w pierwszej cząstce.

W puencie podmiotka chciałaby jeszcze poczuć to życie, raz jeszcze go złapać, przytulić, ale wie, że czas jest dla niej nieubłagalny,
odchodzi od kości, zapada w sen i gdzieś tam sobie jest, a ona razem z nim. Puenta jest troszkę przewrotna w kontekście przemijania, bowiem ta dłoń i światło, to takie trochę carpe diem. 
Dziękuję Ci Nat za słowa, ważne słowa. Pozdrawiam. 

 

 

[Wiesław J.K.]

@tetu Pamiętam czasy, gdy zegarki na rękę były w modzie, obecnie telefony komórkowe. Czasami, gdy robię zakupy w superstore, widzę na sprzedaż zegarki na rękę i po myślach błąka się ochota na zakup takowego, a czemu nie?!

Telefony komórkowe odsunęły w cień zegarki na rękę, aparaty fotograficzne, telefony uliczne i stacjonarne, a także kamery do filmowania. XXI wiek na całego.

Wiersz jak zwykle u Ciebie 1-sza klasa. Puenta zachęcająca!

                                                                                  Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[tetu]

@Wiesław J.K. dziękuję ci pięknie za komentarz. Pozdrawiam.

 

@Krzysztof_Kurc @m1234 dziękuję że byliście.